Abstract:
علی اسدی از متفکرین و صاحبنظران علوم اجتماعی و ارتباطات است که ایران پیش و پس از انقلاب اسلامی را تجربه و مطالعه کرده است. در آثار به جا مانده از پنجاه و شش سال زندگی او میتوان منظومه فکریِ قابل توجهی را درباره توسعه ایران استخراج نمود. در این مقاله با مروری بر آراء توسعهای اسدی، این نظرات در قالب مفاهیم توسعه، دوران گذار، تکنولوژی، ارتباطات، فرهنگ و عقبماندگی دستهبندی شده است. اسدی الگوی توسعهی همهجانبه و با محوریت تکنولوژی را برای ایران مطلوب میداند. او علیرغم درک مسائل و آسیبهای همراه توسعه برای کشورهای جهانسوم، معتقد است با قوه اجرایی قدرتمند باید مراحل توسعه اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و تکنولوژیک بر اساس یک برنامه جامع استراتژیک محقق شود. نگرش او به توسعه تا حدی به رویکرهای خطی توسعه نزدیک است و توسعه را با معیارهای جهانی و بهره از تکنولوژی میسنجد و معتقد است هر کشور بنا بر شرایط بومشناختی و سنتی خود باید از مسیر خاص خود به توسعه دستیابد.
Machine summary:
او معتقد است این موانع و تنگناها عامل ایجاد معضلاتی است ، مواردی از قبیل عدم برنامه ریزیهای بلندمدت و اولویت سنجی و تصمیمات سطوح بالا توسط مسئولین ، وابستگی به کشورهای صاحب تکنولوژی و رقابت آن ها برای بازارهای کشورهای درحال توسعه ، بحران های مالی و انرژی در سطح جهان ، عدم وجود ضوابط لازم برای گسترش تکنولوژیهای ارتباطی، کمبود مراکز پژوهش و ارزشیابی، کاربردی نبودن دانش موجود و عدم هماهنگیهای سیاست گذاری، عدم تعهد به مسائل تکنولوژی، تنگناهای ناشی از برخورد مردم با تکنولوژیهای جدید و مسائل مربوط به نبود مهارت و تخصص استفاده از تکنولوژی (اسدی، ١٣٦٩: ١٢، از: تکنولوژی و توسعه اقتصادی و اجتماعی).
اسدی در زمان زیست خود معتقد بود پس از سال ٢٠٠٠ و با توسعه تکنولوژیهای ارتباطی جهان وارد مرحله ای میشود که «کره زمین در تور مشبکی از ارتباطات از راه دور» پوشیده شده و حاصل این انقلاب یکپارچه شدن تمام کره زمین را در یک نظام اطلاعاتی واحد جدید است و «آغاز تمدن سیاره ای و جهانی» خواهد بود (اسدی، ١٣٦٦: ١٥).
توسعه و فرهنگ اسدی در کتابش به نام «نقش رسانه ها در پشتیبانی از توسعه فرهنگی» با تأکید بر زایش و آفرینش فرهنگی، توسعه فرهنگی را آفرینندگی و نوزایی بر پایه مشارکت های اجتماعی افراد میداند (اسدی، ١٣٥٥: ١٠) همچنین او در سخنرانی «جهات سه گانه توسعه فرهنگی» که در همایش شیراز در سال ١٣٥٦، توسعه فرهنگی را این چنین تعریف میکند: «فراهم آوردن امکانات آفرینندگی فرهنگی و هنری بر پایه مشارکت تمامی افراد جامعه ».