Abstract:
مقدمه: ارزیابی وضعیت سلامت روانی در سراسر جهان به افزایش اختلالهای جدی روانشناختی بخصوص نشانگان افسردگی اشاره دارد.
هدف: با توجه به شیوع بالا و اهمیت افسردگی پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش واسطهای خودبسندگی در رابطه خود انتقادگری با نشانگان افسردگی انجام شد.
روش: پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری دانشجویان ساکن خوابگاههای پسرانه دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی تهران در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ بود که با استفاده از نمونهگیری در دسترس تعداد ۲۷۰ نفر انتخاب شد و مقیاس خودبسندگی عمومی، مقیاس خود انتقادگری و سیاهه افسردگی بک را تکمیل نمودند. دادههای گردآوری شده با آزمون رگرسیون سلسله مراتبی با استفاده از نرمافزار SPSS نسخه ۲۱ تحلیل شد.
یافتهها: یافتهها نشان داد که بین خود انتقادگری با افسردگی (۰/۰۱p، ۰/۷۰=r) رابطه مثبت معنیدار؛ بین خودبسندگی با نشانگان افسردگی (۰/۰۱p، ۰/۴۷-=r) و بین خود انتقادگری با خودبسندگی (۰/۰۱p، ۰/۵۹-=r) رابطه منفی معنیدار وجود دارد. همچنین، نتایج تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی نشان داد با وجود اینکه خود انتقادگری و خودبسندگی با هم در مجموع ۴۹/۶ درصد از واریانس افسردگی دانشجویان را تبیین میکنند؛ اما خودبسندگی در رابطه بین خود انتقادگری با افسردگی نقش واسطهای ندارد (۰/۰۹۶p=).
نتیجهگیری: در مجموع، با توجه به اثر مستقیم خود انتقادگری بر افسردگی میتوان انتظار داشت که کاهش خود انتقادگری مسیر مهمی برای کاهش افسردگی دانشجویان باشد.
Introduction: The assessment of global mental health indicates a rise in mental disorders especially those related to depression.
Aim: Considering the high prevalence of depression symptoms and its serious implications, the aim of current study was to investigate the mediating role of self-efficacy in the relationship between self-criticism and depression.
Method: The research design was descriptive-correlational. Statitical population was dormitory male students at the University of Social Welfare and Rehabilitation Sciences, Tehran, Iran. A total of 270 students were selected via convenience sampling. Data was collected using General Self-efficacy Scale, Self- Criticising Scale, and Beck Depression Inventory-II. Hierarchical regression was used to analyze data via SPSS-21.
Results: Results showed that the relationship between self-criticism and depression (r=0.70, p
Conclusion: Overall, given the direct effect of self-criticism on depression, it is reasonable to expect that diminished self-criticism reduces depression among university students.