Abstract:
کلماتالشعرا، تذکرۀ شاعران فارسیزبان هند در عهد نورالدین جهانگیر تا اورنگزیب بابری، تألیف محمد افضل متخلص به سرخوش، شاعر و نویسندۀ سدههای ۱۱-۱۲ق، است. این کتاب اولینبار در سال ۱۹۴۲م در لاهور، سپس در سال ۱۹۵۱م در مدراس و آخرینبار در سال ۱۳۸۹ به تصحیح علیرضا قزوه در تهران منتشر شده است. قزوه در تصحیح کلماتالشعرا از دو چاپ قبلی و سه دستنویس آن بهره بردهاست. نگارندگان در این مقاله چاپهای پیشین این کتاب را با تصحیح قزوه مقابله کردهاند و به این نتیجه رسیدهاند که چاپ قزوه از برخی جهات نسبت به آنها برتر است، اما کاستیها و ایرادات نسبتاً چشمگیری هم در آن مشاهده میشود که شماری از آنها از جنبههای ذیل بررسی شدهاند: صورتهای نادرست (کلمات یا عبارات مغلوط)، نسخهبدلها (گزارش ناقص، برتری بر متن، همسانی با متن، ناهماهنگی با متن)، و اشکالات کلّی و روششناختی (تفاوت ضبطها در مقدمۀ مصحح، جابهجایی و آمیختگی بخشها، تکرار، نداشتن تعلیقات و ناقص بودن نمایهها).
Kalamat al-Sho‘ara is a biography of the Persian-speaking poets of India in the time of Nur-ud-din Jahangir to Aurangzeb baburi, written by Mohammad Afzal Nicknamed Sarkhosh, a poet and writer of the 11th-12th centuries. This book was first published in 1942 in Lahore, then in 1951 in Madras, and last published in 2010 by Alireza Qazveh in Tehran. In this article, the authors have compared the previous editions of this book with Qazveh correction and have come to the conclusion that Qazveh printing is superior to them in some respects, but there are also relatively significant shortcomings and drawbacks in it, some of which have been explored in the following sections: incorrect forms (Wrong words or phrases), variant copies (incomplete reporting, Superiority over text, similarity to text, inconsistency with the text), and general and methodological defections (differences in recordings in the preface of the corrector, movement and merging of sections, repetition, lack of comments and incompleteness of indexes).
Machine summary:
تأملی در کلمات الشعرا عباس بگ جانی * سید محمد صاحبی ** چکیده کلمــات الشــعرا، تــذکرۀ شــاعران فارســی زبــان هنــد در عهــد نورالــدین جهــانگیر تــا اورنـگ زیـب بـابری ، تـألیف محمـد افضـل مـتخلص بـه سـرخوش ، شـاعر و نویسـندۀ سده های ١١-١٢ق ، اسـت .
نگارندگان در این مقالـه چـاپ هـای پیشـین ایـن کتـاب را بـا تصـحیح قـزوه مقابله کرده اند و به این نتیجه رسیده اند که چاپ قزوه از برخـی جهـات نسـبت بـه آن هـا برتر است ، اما کاستی ها و ایرادات نسبتاً چشمگیری هم در آن مشاهده می شود که شـماری از آن ها از جنبه های ذیل بررسی شده اند: صورت های نادرست (کلمات یا عبارات مغلوط )، نسخه بدل ها (گزارش ناقص ، برتری بر مـتن ، همسـانی بـا مـتن ، ناهمـاهنگی بـا مـتن )، و اشکالات کّلی و روش شناختی (تفاوت ضبط ها در مقدمۀ مصحح ، جابه جایی و آمیختگـی بخش ها، تکرار، نداشتن تعلیقات و ناقص بودن نمایه ها).
او در بخش های مختلف کتاب به احوال و آثار خود اشاره می کند (سرخوش ، ١٣٨٩: ١٦) و در جای جای متن بـه خودسـتایی مـی پـردازد (هاشـمی سـندیلوی ، ١٩٧٠م : ٦٥٦/٢) و بـه بهانه های گوناگون از سروده های خود شاهد می آورد (گلچین معانی ، ١٣٦٣: ٣٧/٢).