Abstract:
پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش ذهن آگاهی بر افزایش شادکامی و خوش بینی دانش آموزان دختر انجام شد. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی بود که به صورت پیش آزمون، پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل اجرا شد. جامعه ی آماری پژوهش را کلیه ی دانش آموزان دختر پایه پنجم ابتدایی شهر گله دار در سال تحصیلی 1400-1399 تشکیل می دادند، که ابتدا از بین مدارس ابتدایی این شهرستان با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، یک مدرسه انتخاب شده و سپس از میان دانش آموزان این مدرسه، 40 نفر از دانش آموزان بر اساس معیارهای ورود به مطالعه به صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل (هر کدام 20 نفر) به صورت تصادفی قرار گرفتند. برنامه مداخله ای گروه آزمایش (آموزش ذهن-آگاهی) در 8 جلسه 90 دقیقه ای انجام شد. گروه کنترل در این مدت مداخله ای دریافت نکردند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های شادکامی آکسفورد (1989) و خوش بینی شی یر و کارور (1985) استفاده شد. داده ها با استفاده از میانگین، انحراف استاندارد و تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکوا) تجزیه و تحلیل شد. یافته های پژوهش نشان داد که بین دو گروه آزمایش و کنترل از نظر شادکامی و خوش بینی تفاوت معنا داری وجود دارد (01/0>P). با توجه به یافته های حاصل از پژوهش می توان بیان کرد که آموزش ذهن آگاهی باعث افزایش شادکامی و خوش بینی دانش آموزان می گردد و می توان از آن به عنوان روشی کارآمد بهره برد.
The goal of present study was to study the Effectiveness of Mindfulness therapy on increase happiness and optimism of girl students. This semi-experimental research was conducted with pre-posttest design with an experimental and a control group. The statistical population of study included all Fifth grade girl students of Galehdar city in the 2020-2021 academic year. That first among them by using available sampling, a school was selected, and then by using available sampling, 40 student were selected according to inclusion criteria, and randomly assigned to experimental and control groups (n=20 each). The control group did not receive any intervention. An interventional program of experimental group (Mindfulness therapy) was performed in 8 sessions of 90 minutes. To collect data, the questionnaire Oxford Happiness (1989) and Shiyer & Carver optimism questionnaire (1985) were used. The data were analyzed and represented as mean, standard deviation, and covariance. Findings showed that there is significant differences between 2 groups in happiness and optimism (P<0.01). According to the findings of this study, it can be mentioned that mindfulness therapy increase happiness and optimism in student and it can be used as an efficient method.
Machine summary:
نتایج یافتهها نشان داده است که خوشبینی آموختنی است و میتوان با مداخله مؤثر در محیط رشد و تکامل دانش 10 an, Bankole, Mitchell & Moore"/>an, Margarita, Tibiletti & Uberti Coelho & et al Bouchard, Carver, Mens & Scheier Weiss-Faratci & et al Tindle & et al Kelberer, Kraines & Wells Webber & Smokowski, Schiavon, Marchetti , Gurgel , Busnello & Reppold Forgeard & Seligman Tschannen-Moran, Bankole, Mitchell & Moore یکی از مداخلاتی که میتواند در افزایش شادکامی و خوشبینی دانشآموزان نقش مهمی داشته باشد، آموزش ذهنآگاهی 1 است.
در این روش فرد بهجا Mindfulness Hede Griffith, Bartley & Crane Lyddy & Good Rash, Kavanagh & Garland Gunnell, Mosewich, McEwen, Eklund & Crocker Haertel Segal, Williams & Teasdale کردن افکار و احساسات دردناک و منفی خود، فقط آنها را مشاهده میکند و به آنها اجازه میدهد تا همانطوری که هستند، باشند (روزر 1 ، 2016).
در این راستا پژوهشها نشان داده است که ذهنآگاهی به عنوان یک مداخله، بر افزایش شادکامی (فخری، بهار و امینی، 1396؛ ماوایی و کاکابرایی، 1396؛ قدمپور، مرادیزاده و شاهکرمی، 1397؛ فرشیدمنش، داودی، حیدری و زارعبهرامآبادی، 1398؛ شریعتی و کریمی، 1399؛ طالبی، 1399؛ نصیرنژاد، پویامنش، فتحیاقدم و جعفری، 1399) و افزایش خوشبینی (ولیدیپاک، خالدی و معینیمنش، 3 y"/>y"/>، 2016) مؤثر بوده است.