Abstract:
پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی زوجدرمانی رفتاری بر مدیریت تعارضات زناشویی زوجهای جوان در سال 1400-1399 انجام گرفت. در این پژوهش از طرح نیمه آزمایشی پیشآزمون - پسآزمون با گروه کنترل استفاده شد. در پژوهش حاضر با استفاده از روش نمونهگیری هدفمند، 30 نفر از زوجهای جوان بهصورت نمونهگیری تصادفی در دسترس و به روش تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایش و کنترل جایگزین و به پرسشنامه تعارضات زناشویی پاسخ دادند. گروه آزمایش 8 جلسه آموزش زوجدرمانی رفتاری هفتهای دو بار به مدت 45 دقیقه دریافت کردند و مشارکتکنندگان گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفتند. تحلیل یافتهها با استفاده از تحلیل کوواریانس مستقل نشان داد که آموزش زوجدرمانی رفتاری باعث کاهش تعارضات زناشویی در زوجهای جوان شده است. مهمترین نتایج این پژوهش، موثر بودن آموزش زوجدرمانی رفتاری در بهبود تعارضات در زوجهای جوان میباشد. ازاینرو به مسیولین مراکز مشاوره خانواده توصیه میشود گامهای موثری در جهت کاهش و بهبود تعارضات زناشویی بردارند.
The aim of this study was to determine the effectiveness of behavioral couple therapy on the management of marital conflicts in young couples in 1399-1400. In this study, a pre-test-post-test quasi-experimental design with a control group was used. In the present study, using purposive sampling method, 30 young couples by available sampling and randomly in two groups of 15 alternate experiments and controls and answered the marital conflict questionnaire. The experimental group received 8 sessions of behavioral couple therapy training twice a week for 45 minutes and the participants in the control group were placed on a waiting list. Findings analysis Using independent analysis of covariance showed that couple behavioral therapy training reduces marital conflicts in young couples. The most important results of this study are the effectiveness of behavioral couple therapy training in improving conflicts in young couples. Therefore, the officials of family counseling centers are advised to take effective steps to reduce and improve marital conflicts.
Machine summary:
زوجدرمانی رفتاری، تعارضات زناشويي، زوجهای جوان فصلنامه راهبردهای نو در روانشناسی و علوم تربیتی، دوره چهارم، شماره سیزدهم، بهار 1401 مقدمه خانواده يكي از رکنهای اصلي جامعه و کوچکترین جزء اجتماع است كه ستونهای اصلي آن را زن و شوهر تشكيل میدهند و ازدواج را میتوان یکی از مراحل سهگانهی زندگی (تولد، ازدواج و مرگ) بهحساب آورد (باقیانی مقدم،1390).
زوجینی که میتوانند تعارضات خود را با استفاده از روش - Byren, Carr,Clark - Doss & Simpson - Karelson مثبت و استفاده از تعاملات منفی کمتر مدیریت کنند، فضایی ایجاد میکنند که در آن فرصت بیشتری برای خود افشایی و توافق در مورد مشکلات خانوادگی وجود دارد و اینیکی از روشهای ایجاد صمیمیت در خانواده مهم است (یوهانسون 1 ، 2003).
این روش مهارتهای ارتباطی زوجین را بهبود میبخشد، تعارضات مخرب را کاهش میدهد، تفکر مثبت را در روابط افزایش میدهد، مثبت اندیشی منجر به شناخت صحیح همسر و رابطه میشود و -Youhansen - Hamachi -Wilmout & Hackerr - Fincham.
با توجه به مطالب فوق و بررسی پیشینههای پژوهشهای انجامشده در زمینه زوجدرمانی رفتاري، مسئله اساسی پژوهش حاضر این است که آیا زوجدرمانی رفتاری بر مدیریت تعارضات زناشويي زوجهای جوان تأثير د > روش پ > پژوهش حاضر یک طرح نيمه آزمايشي با استفاده از پیشآزمون- پسآزمون با گروه كنترل میباشد.
زوج درمانگران ضمن ایجاد احساس مثبت در بین اعضا و بهبود کارکردهای خانواده و ایجاد صمیمت زوجین رضایتمندی را افزایش داده که همین امر باعث کاهش تعارضات زناشویی گردیده است.