Abstract:
با شروع غیبت صغری و محدودیت جدّی در ارتباط بین امام مهدی؟ ع؟ و شیعیان، غالبترین شیوۀ مشورتطلبی، رفع نیازها و کسب تکلیف در زمینههای مختلف از امام، «توقیعات» بودند. مقبولیت و اعتبار توقیعات و عمل کردن به محتوای آن، مستلزم اطمینان شیعیان به توقیعات بود. عوامل و ریشههای اطمینان مردم به توقیعات، تکیه بر نشانههای روشن و شواهد واضحی بود که گذشت زمان و فاصله گرفتن از آنها، مخاطب را با سوالاتی مواجه کرد. به نظر میرسد عوامل گوناگونی مانند: آشنایی علماء با خط توقیعات؛ ارائه و ویژهداشت بسیاری از توقیعات توسط وکلای اصلی و فرعی؛ تایید و تصدیق بزرگان نسبت به توقیعات؛ برخورداری توقیعات از علم ویژه و تحقق آنها؛ موافقت محتوای توقیعات با متن دین؛ سبب باورمندی شیعیان به توقیعات و تصدیق صدور آنها از امام مهدی؟ ع؟ شده است.
With the beginning of Sughra's absence and serious limitations in the communication between Imam Mahdi and the Shiites, correspondence was the most dominant way of seeking advice, meeting needs, and obtaining duties in various fields from the Imam. The acceptability and validity of the correspondence and acting on its content required the confidence of the Shiites in the correspondence. The factors and roots of people's confidence in correspondences were relying on clear signs and clear evidences that the passage of time and distance from them made the audience face questions. It seems that various factors such as: familiarity of scientists with the line of correspondence; Submission of many correspondences by primary and secondary attorneys; Confirmation and acknowledgment of elders regarding correspondence; Possession of correspondence with special knowledge and their realization; Non-contradiction of the content with the text of religion; It has caused the Shiites to believe in the correspondences and confirm that they were issued by Imam Mahdi (peace be upon him)
Machine summary:
به نظر میرسد عوامل گوناگونی مانند: آشنایی علماء با خط توقیعات؛ ارائه و ویژهداشت بسیاری از توقیعات توسط وکلای اصلی و فرعی؛ تأیید و تصدیق بزرگان نسبت به توقیعات؛ برخورداری توقیعات از علم ویژه و تحقق آنها؛ موافقت محتوای توقیعات با متن دین؛ سبب باورمندی شیعیان به توقیعات و تصدیق صدور آنها از امام مهدی؟ع؟ شده است.
بنابراین، از آنجایی که بعد از شهادت امام حسن عسکری؟ع؟ توقیعاتی که صادر میشد دارای همان نشانهها و ویژگیهای گذشته بود و در واقع خطّ نامهها و توقیعات آن حضرت، عیناً شبیه خط پدر بزرگوارشان بوده است(طوسى، 1425ق: 356)، برای احمدبن اسحاق شکی در صدور آنها از ناحیه مقدسه به وجود نمیآمد.
مثلاً باورمندی شیعیان نسبت به وکلای اربعه از آن جهت که از راههای گوناگونی ثابت گشته بود و به عبارتی، وکلاء امتحان خود را نزد شیعیان به خوبی پس داده بودند، سبب میشد که اگر نامهای منسوب به امام از طریق این افراد به شیعیان عرضه گردد، کسی بدگمانی به صدق صدور آن نداشته باشد و بدون خدشه در انتساب صدور آن از ناحیه مقدسه، آن را بپذیرد.
The main purpose of the upcoming article is to compare the theory of prolonging and connecting the promised Mahdi's rule to the resurrection in the narrative system of Shia and Sunnis, in order to clarify what fate the world will face from the point of view of Islam as the last divine religion, after the savior.