Abstract:
در ادبیات معاصر امروز، نمادها نقش مهمی در تصویرآفرینی و انتقال معانی ایفا میکنند. یکی از این نمادها که به شکلی هوشمندانه از سوی شاعران مورد استفاده قرار میگیرد، عنصر «رنگ» است. از همین روی، شاعران مقاومت با بهکارگیری رنگهای مختلف، سعی در بیان آرمانها و خواستههای خود دارند. به عنوان نمونه، قیصر امینپور در ادبیات پارسی و محمود درویش در ادبیات عربی با بهکارگیری نمادها در آثار خود، تداعیهای پر رمز و رازی در حوزههای تمثیلی با زمینههای گوناگون فرهنگی، آیینی و تاریخی آفریدهاند. عنصر رنگ یکی از اجزای مهم صور خیال و یکی از عناصر برجسته زبان نمادین این دو شاعر است که در خدمت بیان مفاهیم مورد نظر ایشان قرار گرفته است. این مقاله به بررسی رنگهای نمادین به عنوان سمبل ادبیات مقاومت در اشعار قیصر امینپور و محمود درویش پرداخته است. بررسی و تحلیل چهار رنگ سبز، سرخ، زرد و سیاه که بیشترین بسامد کاربردی را در اشعار این دو شاعر داشتهاند، موضوع اصلی این مقاله را تشکیل میدهد. روش کار به صورت توصیفی تحلیلی است و نتایج نشان میدهد که هر دو شاعر از رنگ سیاه به عنوان نماد «حزن و اندوه»، رنگ سرخ به عنوان نماد «اعتراض و قیام»، رنگ زرد نماد «جدایی و نرسیدن به هدف» و رنگ سبز به عنوان نماد «مقاومت و پایداری» بهره بردهاند.
Different symbols have prominent roles in image creating and transferring meaning in the field of literature. Therefore by applying different symbols those poets who have dealt with resistance poetry try to express their ideals and demands. Thus, by applying symbols they have created associations, which are full of mysteries, in allegorical fields with cultural, ritual, and historical contexts. One of these symbols is color. The element of color as one of the most important parts of imagery (sovar-e-khial) has become one of the key elements of the symbolic language of resistance poets and their symbolic expression. This article investigates symbolic colors as the symbol of resistance literature in Mahmoud Darwish and QeysarAminpour’s poems. Among the colors, the study of four of them including green, red, yellow, and black which had been most frequently applied in the poems of these two poets is the main theme of this article.
Machine summary:
اين مقاله به بررسي رنگ هاي نمادين به عنوان سمبل ادبيات مقاومت در اشعار قيصر امين پور و محمود درويش پرداخته است .
از پژوهش هايي که در اين زمينه شکل گرفته ، ميتوان به مقالـۀ مرتضـي قـائمي و مجيـد صـمدي بـا عنوان «بررسي کاربرد رنگ ها در تصويرپردازي محمود درويش از مقاومـت فلسـطين »، مقالـۀ علـي محمدي و جميله زارعي با عنوان «بررسي و تحليل آرايۀ نماد در سروده هاي قيصر امين پور»، مقالـۀ محمدمهدي سمتي و نرجس طهماسبي نگهـداري بـا عنـوان «رنگ هـاي نمـادين در اشـعار صـلاح عبدالصبور» و نيز به مقالۀ يحيي معروف و بهنام باقري با عنوان «جايگـاه نمـادين رنـگ در ادبيـات مقاومت (نمونۀ موردپژوهانه ، سميح قاسم )» اشاره کرد.
با عنايت به نو بودن مبحث رنگ پژوهي در ادبيات و نيز با توجه بـه اينکـه تـاکنون پژوهشـي در زمينۀ مقايسۀ رنگ در اشعار محمود درويش و قيصر امين پور صورت نگرفته است ، وجـود پژوهشـي اينچنين در تبيين مفاهيمي که دو شاعر از طريـق بـه کـارگيري نمـادين رنگ هـا درحـوزة ادبيـات پايداري استفاده کرده اند، يک ضرورت به شمار ميرود.
امين پـور نيـز مانند درويش از رنگ زرد به عنوان نمادي براي «جدايي» استفاده کرده است و بـا فصـل پـاييز کـه زمان جدايي برگ از درخت است ، به جدايي از دوستان شهيد خود اشاره دارد.
چنان که در ادبيات ما نيز رنگ سياه نماد «حزن ، انـدوه و عـزا» اسـت ، امين پـور نيـز بـه ماننـد درويش رنگ سياه را براي حزن و اندوه به کار برده است .