Abstract:
نگارندگان در این پژوهش کوشیدهاند ضمن شناسایی انواع غلو و بررسی و تحلیل آن در شعر آیینی، دلایل ورود و گسترش آن را در این گونۀ ادبی بررسی کرده تا بتوانند شاعران و سخنسرایان را از افتادن در چنین دامی نجات دهند. جامعۀ هدف ما در این پژوهش، منتخبی از شاعران آیینی است که اینگونه آسیب ها در اشعارشان جلوۀ بیشتری داشته است؛ اتصاف صفات و اسماء ویژه خداوند به ائمه علیهم السلام و جعل داستان های اساطیری و افراط در امیدوار ساختن مردم به شفاعت آن بزرگان، نمونه هایی از آسیب های محتوایی است که در این پژوهش سعی شده تا با روش تحلیلی-توصیفی، بدان پرداخته شود.
In this study, the authors have tried to identify the types of exaggeration and study and analyze it in ritual poetry, the reasons for its entry and expansion in this literary genre in order to save poets and orators from falling into such a trap. Our target population in this study is a selection of ritual poets whose poems have had such damage more prominent; Attributing the special attributes and names of God to the Imams (as) and fabricating mythical stories and exaggerating in making people hope for the intercession of those great people are examples of content harms that in this research have been tried to deal with analytical-descriptive method.
Machine summary:
١-١ پيشينۀ تحقيق با توجه به اهميت شعر آييني در نشر و ترويج آموزه هاي فرهنگ اسلامي و ولايي ، تاکنون پژوهشهاي فراواني در اين زمينه انجام ، و دربارٔە تحريفات و بايدها و نبايدهاي آن نيز آثاري تدوين شده که به شرح ذيل است : شهيد مطهري در کتاب «حماسۀ حسيني» (١٣٦٦)، عبدالحميد ضيايي در«جامعه شناسي تحريفات عاشورا» (١٣٨٥)، هم چنين محمدرضا وحيد زاده در مقالۀ« شعر آييني عاشورايي و لغزشهاي آن با نگاهي به مجموعۀ دفاتر غزل مرثيه » (١٣٩٢) و مرضيه محمدزاده در مقالۀ « تحليل اشعار عاشورايي عصر انقلاب اسلامي» (١٣٩٢) به تحريف شناسي و ذکر شماري از بايدها و نبايدهاي اين گونۀ ادبي ازجمله غلو اشاره کرده اند.
قاسم بستاني هم در مقالۀ « غلو و اهل غلو در فرهنگ شيعي» (١٣٨٤)؛ ناصري و ولوي « تحليل واکنش امامان شيعه عليهم السلام به غلو در امامت » (١٣٩٤)؛ حاجي زاده در « جريان غلو در عصر امام کاظم (ع ) با تکيه بر عقايد غاليانه محمد بن بشير» (١٣٩٢)؛حاجي اسماعيلي و رحمان پور در « نگاهي به موضوع غلو در دين ، بررسي نمونه هايي از احاديث مستمسک غاليان » (١٣٩٦)؛ احمدي کچايي در « گونه شناسي فرقه هاي الوهيت انگار در دورٔە امام صادق (ع ) و چگونگي رويارويي امام با ايشان » (١٣٩٣)؛ صادقي در « سيرٔە اهل بيت عليهم السلام در مواجهه با غاليان » (١٣٩٠)؛ ابراهيمي در پايان نامۀ ارشد خود با عنوان «غلات و عملکرد آنها در عصر صادقين (ع )» به بررسي چيستي غلو، تاريخچه ، ريشه شناسي، گونه شناسي و عوامل مؤثر بر غلو پرداخته و نه تنها عقايد فرقه هاي گوناگون غلات را تحليل و بررسي کرده ، بلکه شيوه هاي رفتاري ائمۀ معصومين عليهم السلام را در رويارويي با آنان نيز واکاوي کرده - اند.