سنجش نظریه «خیر» از منظر فمینیستی Journal Article

"اما همان‌طورکه دیدگاههای اومانیستی مدرن بیان می‌کنند، وقتی دیگر هیچ چیزی همانند یک«خیر»اساسی بیرونی برای انسان نداریم چه اتفاقی می‌افتد؟ وقتی ایده‌ای در مورد امر برتر،بخشی از حیات انسانی است که کاملا مبتنی بر طرح یک جهان افسون زدوده با شجاعت و روشنی است چه چیزی می‌توانیم بگوییم؟به نظر من در اینجا هنوز می‌توان در مورد یک منبع اخلاقی صحبت تیلور به کوششهای خود برای پرسش از اقتدار عقل و خودمختاری ادامه می‌دهد. اما عملی که به واسطه‌ی بیان کلمات صورت می‌گیرد،نیرویی را نمایان می‌سازد که به لحاظ بلاغی قابل سرمشق قرار گرفتن است، یا اینکه می‌تواند حس خودپسندی ما را ارضاء کند یا حتی برای اهداف شوم به کار رود،نظیر خود را به طور کامل تبیین کنند،آیا این امر موجب پرسشی حتی بزرگ‌تر درباره قابلیت تبیین یک جامعه در سطح عمومی نخواهد شد؟مسلما تیلور در مورد شفافیت و عقلانیت و عوامل تک تفسیری،مانند گفتمانهای برماسی تأکیدی ساده ندارد و به نظر نمی‌رسد که او از حوزه‌ی عمومی بوژوایی دفاع کند که در آن چنین گفتمانی قرار دارد،در عوض وی بیان می‌دارد که زبان«تنها در درون اجتماعی زبانی وجود دارد و حفظ می‌شود... 12 بنابراین آیا می‌توان گفت که تمام اینها صرفا اجتماعی در مورد خیر است که تعیین می‌کند که چه چیزی خیر محسوب می‌شود؟تلاش تیلور بر این امر قرار دارد که بگوید از نسبی‌گرایی دفاع نمی‌کند،اما اگر می‌سازند که این خیرها را به عنوان برخی احساسات غیراخلاقی در نظر بگیریم."