Abstract:
این تحقیق به بررسی ناهنجاریهای ستون فقرات در زنان ورزشکار و ورزشکار بازنشسته رشتهء دو و میدانی پرداخته است.نمونهء تحقیق متشکل از 22 زن با میانگین سن 67/6(تصویرتصویر)72/25 سال میباشد که به صورت غیر تصادفی انتخاب شده و سپس در دو گروه که شامل 13 آزمودنی ورزشکار و 9 ورزشکار بازنشسته میباشد.جمعآوری اطلاعات از طریق پرسشنامه و معاینه صورت گرفته است.پس از اندازهگیری قد و وزن،چربی زیر پوستی مناطق سه سر بازو،تحت کتفی،فوق خاصره و ساق پا با استفاده از کالیپر بدست آمد.اندازهگیری محیط بازو و ساق پا و قطر بازو و ساق پا نیز به ترتیب با استفاده از سانتی متر و کولیس صورت گرفته است.تعیین تیپ بدنی آزمودنیها با استفاده از فرم ارزیابی تیپ بدنی هیث و کارتر (Health-Center Somatotype Rating Form) و برای ارزیابی وضعیت بدنی از تست نیویورک (NewYork Test) استفاده شد.دادههای جمعآوریشده با ساتفاده از امار توصیفی و آزمون مجذور کای در آمار استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. مهمترین نتایج آن چنین است:نرخ شیوع ناهنجاری از نمای جانبی در ورزشکاران و ورزشکاران بازنشسته به ترتیب 34/59 و 2/76 درصد و از نمای خلفی نیز به ترتیب 53/11 و 22/22 درصد میباشد.بین میزان شیوع ناهنجاری افتادگی شکم در دو گروه ورزشکار و ورزشکار بازنشسته اختلاف منی داری(05/0(تصویرتصویر) P )وجود دارد.از سوی دیگر،ورزشکارانی که به 1 تا 3 جلسه تمرین هفتگی میپردازند،نسبت به ورزشکارانی که 4 تا 6 جلسه تمرین هفتگی انجام میدهند،از وضعیت بدنی بهتری برخوردار میباشند.در مجموع ورزشکاران دارای وضعیت بدنی بهتری نسبت به ورزشکاران بازنشسته هستند.ضروری است بر اساس الگوهای تمرینی،مدت و شدت تمرینات و نیازهای اختصاصی ورزشکاران برنامه ویژه اصلاح-درمانی در طول دوران ورزشی و بطور اختصاصیتر پس از اتمام دوره ورزشی آنها طراحی و به اجرا درآید.
Machine summary:
"در آزمون فرضیهء اصلی این تحقیق(بررسی ناهنجاریهای ستون فقرات در این آزمودنیها،بین میزان شیوع ناهنجاری افتادگی شکم در دو گروه اختلاف معنیداری مشاهده شد(05/0(تصویرتصویر) P )،در حالی که بین میزان سایر ناهنجاریها در این دو گروه اختلاف معنیدار نبود،اما در مجموع میزان برخی ناهنجاریها مانند لوردوز گردن،افتادگی شکم،لوردوز کمر و شانه نامتقارن در ورزشکاران بازنشسته به صورت توجهی بیش از ورزشکاران است(شکل 1).
از سوی دیگر،با توجه به اینکه ورزشکاران تحقیق حاضر اغلب دوندگان استقامت،نیمه استقامت و سرعت میباشند و تمرینات اختصاصی آنها در مقایسه با سایر رشتههای دو و میدانی مانند پرتابها یا پرشها موجب فشار شدید بر ستون فقرات نمیشود،انتظار میرود که از وضعیت مطلوبتری برخودار باشند،اما بر اساس نتایج به دلیل آنکه میزان برخی ناهنجاریها در این افراد بالاست،الگوهای تمرینی آنان میتواند به عنوان مهمترین عامل در بروز ناهنجاریها مورد بررسی قرار گیرد.
در صورتی که ورزشکاران این رشته اصول علمی انجام تمرینات را مد نظر قرار دهند،در طول سالها تمرینات کاملی را انجام خواهند داد،به همین دلیل لازم است نوع برنامهء ویژهء اصلاحی-درمانی بخصوص پس از اتمام دورهء ورزشی از سوی مربیان و متخصصان برای دوران بازنشستگی ورزشی طراحی شود تا با استفاده از این تمرینات، ورزشکاران بازنشسته پس از پایان دورهء ورزشی در معرض عوارض بیتمرینی قرار نگیرند و آمادگی عضلانی-اسکلتی را در حد قابل قبول نگه دارند،زیرا انجام میزان معینی فعالیت بدنی برای حفظ انحناهای طبیعی ستون فقرات لازم به نظر میرسد(13)."