Abstract:
اقوام هند و ایرانی پس از خارج شدن از زیستگاه مشترک خود که 1500 سال در آن می زیستند، با همه ی اختلاف ها و تفاوت هایی که به سبب زمینه های تاریخی ، جغرافیایی و فرهنگی پسش آمده از این جدایی یافتند و با وجود برخی از تقابل هایی که مقارن این جدایی رخ نمود ، بسیاری از باورها و آیین های مشترک خود را همچنان حفظ کردند . سرچشمه ی این مناسبت های مشترک و همسانی های باورداشتی میان ایرانیان و هندوان را باید دراوستا و دو کتاب مقدس ودا و ریگ ودا جستجو کرد . ودا که کهن ترین کتاب آریایی است و پیشینه ای میان 800 تا 5000 سال پیش از میلاد مسیح دارد ، دستورمایه ی زندگی آریاییان هند و ایرانی بوده است و ریگ ودا که مجموعه ی 1028 سرود دینی است ، کهن ترین و مهم ترین اثر در آیین هندوان اریایی است . مقایسه و بررسی اوستا و ریگ ودا می تواند نمودهایی از مشترکات فرهنگی ایرانیان و هندوان و پیوندهای کهن این دو قوم را برای ما آشکارسازد و روشنگر جنبه هایی از گذشته ی فرهنگی ما شود. مقاله ی حاضر به بحث درباره ی این مشترکات می پردازد.
Machine summary:
"دربارهی انگیزههای مهاجرت آریاییهای هند و ایرانی از زیستگاه نخستینخود"آریا ورته" Ariya varte برطبق ویگ ودا،و"آئیرین ویج" vaeja±Aerian برطبق اوستا،به سوی فلات ایران و سرزمین هند،دو فرضیه وجود دارد: 1-"آریا ورته"که در"ریگ ودا"به آن اشاره شده،به معنی جایگاه وچراگاه آریاییهاست که در آن صد زمستان و خزان اتفاق افتاده است.
2-به عقیدهی بعضی از محققات،سکوت ریگ ودا دربارهی مهاجرت ازسرزمین مشترک هند و ایرانی عمدی و ارادی است؛و به نظر میرسد که میان تیرهیآریایی هند و تیرهی آریایی آغازین ایران،گونهای ناسازگاری پیش میآمده کهموجب حالتی از بیعلاقگی مخفی و پوشیده گردیده است و همین نکته سببگردیده تا در هنگام کوچ از سرزمین اصلی،از یکدیگر جدا شوند.
1در حدود چهارده قرن پیش از میلاد مسیح، خدایان دیوایی Daiva که"اندرا"و"ناستیه" Nasatya باشند،در ردیف خدایاناسورایی یعنی"وارونا"و"میترا"قرار داشتهاند و این نکته،همانگونه که کریستینسن هم بدان اشاره میکند،به خوبی نشان میدهد که اختلاف بین پرستندگانخدایان دیوایی و اسورایی که از مشخصات اصلی تاریخ باستانی نژاد هند و ایرانی میباشد،هنوز در آن تاریخ وجود داشته است(جلالی نائینی،1348،ص:7-6).
-نمونههایی از مشترکات قوم هندو ایرانی پیش از مهاجرت1-5-آیین آریایی منظور از آیین آریایی،همان دین اسلاف آریاییان است که بعدها در میان قومهند و ایرانی تا دیرباز،و در میان هندوان تا پیدایش"ریگ ودا"،و در میان ایرانیانتا آغاز ظهور زرتشت باقی بود.
به نظر میآید که آیین کستی بستن در عهد آریایی یعنیهمزیستی اقوام هندو ایرانی،مرسوم بوده و آن را در پانزده سالگی به میان میبستندتا نشانه و آغاز فرخندهای برای موسم جوانی باشد؛در اوستا هم غالبا این سن،بهعنوان بهترین و فرخندهترین روزگار عمر آدمی به شمار رفته است."