Abstract:
مسیحیان و یهودیان بر این باورند که خداوند برای راهنمایی انسان، پیامبرانی را برانگیخت و پیام خود را از رهگذر وحی به آنها رساند. مجموعه ی این پیام های وحیانی در پیکر کتاب مقدس، مشتمل بر عهد عتیق و عهد جدید، شکل گرفته است. با نگاهی گذرا به تاریخ یهودیت و مسیحیت و متون تفسیری آنان، خواهیم دید که گونه های مختلف تفسیری با روش ها و گرایش های گوناگون، برداشت های گوناگونی از این متون عرضه کرده اند که گاه برای خواننده نه تنها هدایت بخش نیستند، بلکه ابهام آفرین نیز می نمایند. در میان این روش های تفسیری، دو روش نسبت به دیگر روش ها از کهنگی و گستردگی شایان ملاحظه ای برخوردارند؛ نخست، تفسیر ظاهری و دیگری، تفسیر غیرظاهری (تمثیلی و مجازی). تفسیر ظاهری تنها با ظاهر الفاظ و نخستین لایه ی معنایی سر و کار دارد، اما تفسیر غیر ظاهری که در نقطه ی مقابل رویکرد نخست قراردارد، در پی کشف معانی درونی و روحانی متون مقدس است. این رویکرد در تفسیر کتاب مقدس همیشه نمود جدی داشته و مفسر را در تبیین معنای واقعی متن و از میان برداشتن دشواریهای آن یاری می رساند. در این شیوه ی تفسیری، مسیحیان از یهودیان بهره های فراوان برده اند، به ویژه که با کمک آن می توانستند متون خود را با متون مقدس یهود پیوند زنند.
Machine summary:
افزون بر آن، حتی آن دسته از مفسران کتاب مقدس که به معنای تمثیلی عنایت خاص داشتند، کاملا از معنای ظاهری غافل نبودهاند، به عنوان نمونه، «فیلون» که پدر تفسیر مجازی شناخته شده است؛ گرچه به تفسیر رمزی بهای اساسی و اعتبار فراوان میدهد، اما تفسیر ظاهری و حرفی را به طور کلی نفی نمیکند و این به آن معنا نیست که فیلون حیث تاریخی رویدادهای مضبوط در کتاب مقدس یا خصلت الزامآور قوانین آن را انکار میکرد.
هر چند این شیوهی تفسیری در طول تاریخ هرمنوتیک، فراز و نشیبهایی داشته است، اما به نظر میرسد در تمام زمانها از سوی تفسیر نویسان کتاب مقدس مورد استفاده قرار میگرفته است (فرجاد، 360).
منبع معصوم برای تفسیر کتاب مقدس، خود کتاب مقدس است، از این رو، اگر در معنی صحیح و کامل آیهای مشکل ایجاد شود، از آیات دیگر که عبارات واضحتری دارند استفاده میشد تا معنی صحیح شناخته شود (انس، 97).
» (رساله اول پولس به قرنتیان، 13:1)، واژۀ «اپلس» مجمل است و مراد نویسندۀ آیه از این لفظ روشن نیست، به همین جهت «میلر» در تفسیرخود بر این رساله، از آیات دیگر کتاب مقدس استفاده کرده و با توجه به آن، معنای واژه «اپلس» را چنین تبیین میکند: «پس از آن که پولس از قرنتس خارج شد، «اپلس» که از اهالی اسکندریه و از دانشمندان و فصحاء به شمار میرفت جایگزین او شد و در کلیسا خدمات بسیاری انجام داد و ایمان داران را تقویت و یهودیان بیایمان را مجاب ساخت» (میلر، 12ـ15).
بدین قرار، در تفسیر مسیحی از متون مقدس عهد عتیق، تمثیل تنها اختصاص به اقوال و سخنان گزارش شده در این متون ندارد، بلکه اعمال و افعال نیز تمثیلی از «خود آشکار سازی» خداوند در عیسی است(Montague, 67) .