Abstract:
هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش ایمنسازی در برابر فشار روانی بر میزان ابراز وجود، میزان احتمال بروز رفتار غیرجرأتمندانه و درجه ناراحتی دانشآموزان معلول جسمی ـ حرکتی دختر انجام گرفت. روش بررسی: در این مطالعه به شیوه نیمه تجربی، از کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه مدرسه معلولان جسمی ـ حرکتی شهر اصفهان در سال 1389، 21 نفر به صورت نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایشی (10 نفر) و گواه (11 نفر) قرار گرفتند. روش جمعآوری دادهها و ابزار پژوهش: به منظور گردآوری دادهها در این پژوهش از پرسشنامه ابراز وجود گمبریل ـ ریچی استفاده شده است. به این ترتیب پیش از برگزاری اولین جلسه آموزش ایمنسازی در مقابل فشار روانی با استفاده از پرسشنامه ابراز وجود در مورد گروه آزمایشی وگواه، پیش آزمون اجرا شد؛ سپس برای گروه آزمایشی 8 جلسه هفتگی 90 دقیقهای برنامه آموزشی برگزار شد. در هر یک از این جلسات یکی از مهارتهای اساسی مطرح شده در مدل مایکنبام آموزش داده و بلافاصله بعد از اتمام جلسات آموزشی بر روی هر دو گروه آزمایشی و گواه پس آزمون اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل دادهها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافتهها: تحلیل نتایج نشان داد که آموزش ایمنسازی در مقابل استرس باعث افزایش معنی دار ابراز وجود(01/0p<) شده و همچنین موجب کاهش احتمال بروز رفتار (01/0p<) و کاهش درجه ناراحتی (01/0p<) دانشآموزان معلول جسمی ـ حرکتی دختر شده است. نتیجهگیری: براساس یافتههای پژوهش میتوان نتیجه گرفت که آموزش ایمنسازی در برابر استرس موجب تقویت ابراز وجود دانشآموزان معلول جسمی ـ حرکتی دختر میشود. لذا چنین برنامهای به منظور افزایش توانایی دانشآموزان استثنایی به کلیه حرفههای دستاندر کار یادگیری این دانشآموزان پیشنهاد میشود.
Machine summary:
"لذا با توجه به مسائل مطرح شده، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش ایمن سازی در برابر استرس بر افزایش ابراز وجود وکاهش احتمال بروز رفتار غیرجراتمندانه و درجه ناراحتی رفتار دانش آموزان دختر معلول جسمی ـ حرکتی صورت گرفته است.
یافتههای پژوهش میانگین و انحراف معیار نمرات ابراز وجود، احتمال بروز رفتار، درجه ناراحتی گروههای آزمایشی و کنترل در مراحل پیش آزمون و پس آزمون جدول 1 و نتایج تحلیل کوواریانس تأثیر آموزش ایمن سازی در مقابل استرس را بر روی دانش آموزان دختر معلول جسمی ـ حرکتی در مرحله پس آزمون در جدول 2 ارائه شده است.
این یافته با یافتههای توزنده جانی و همکاران (1386) مبنی بر افزایش ابراز وجود در اثر کاربرد تکنیکهای درمانی به صورت ترکیبی (حساسیت زدایی تدریجی، جرأت آموزی و ترکیب آنها) و نتایج تحقیق جلالی (1380) که در آن اثربخشی روش شناختی ـ رفتاری در افزایش رفتار جرأتمندانه دانشآموزان نشان داده شده و همچنین با نتایج تحقیق ویتلاف و همکاران (2000) که نشاندهندۀ تأثیر آموزش مهارتهای مقابله بر خودکارآمدی، جرأتورزی و پرخاشگری در آزمودنیها بود، همچنین با پژوهش جلالی (1377) که اثر قاطع سرمشقپذیری در ترکیب با تمرین رفتار را در درمان رفتار غیرجرأتمندانه نشان میدهد، و نیز نتایج تحقیق بهرامی (1375) مبنی بر اثربخشی شیوههای گروهی و فردی در افزایش جرأت ورزی دانشآموزان کم جرأت و با نتایج مطالعه مداخلهای ـ درمانی استیوس 1 (1982) که در واقع تأییدکننده نقش مهارتهای مقابله در سازگاری و احساس خود ارزشمندی بود، همخوانی دارد."