Abstract:
طی دهه های گذشته استان همدان رشد شهری گسترده ای را تجربه کرده است که منجر به پیدایش و افزایش حاشیه ها در اطراف این شهر شده است. در این مقاله با استفاده از پیمایش های میدانی محقق در نواحی حاشیه شهر همدان در تابستان سال 1384 و پائیز 1387، داده های طرح توانمندسازی حاشیه نشینان، یافته های گزارش ارزیابی اجتماعی در طرح توسعه محلی، و نیز یافته های مطالعه جرائم زنان و جوانان در شهر همدان در سال 1389 سیمای حاشیه نشینی در شهر همدان مورد بررسی و کنکاش قرار گرفته و در نهایت برخی توصیه های سیاستی جهت اداره بهتر حاشیه ها بر مبنای یافته های فوق ارائه شده است.
During the last few decades، the city of Hamedan has experienced extensive growth and change، which have led among other things to the emergence and expansion of the city’s slums. This article has been prepared based on the results of the authors’ field survey in the period 2005/6-2008/9 as well as supplementary information collected through some important social studies in the slum areas of Hamedan. Results indicate the importance of rural-urban migration in the expansion of Hamedan and the growth of its slums which now comprise 30 percent of the city. Furthermore، marginalization is found to be a serious challenge to sustainable and healthy urbanization. Marginalization is associated with high rates of addiction and prostitution in Dizaji، youth crime in Khazer، and dilapidated infrastructure in Nabowaat.
Machine summary:
"این مقاله در ادامه به بررسی ویژگیهای جمعیتی،مهاجرتی و تحولات شهرنشینی استان همدان،سیمای حاشیهنشینی شهر همدان،تاثیر گسترش حاشیه- نشینی بر بحرانهای شهری و آسیبهای اجتماعی خواهد پرداخت و در نهایت برخی پیشنهادها برای ساماندهی و توانمندسازی حاشیهنشینان و مناطق حاشیه همدان مطرح میکند.
(به تصویر صفحه مراجعه شود) 6-حاشیهنشینی در همدان همدان به مانند بسیاری از شهرهای بزرگ ایران طی چند دهه اخیر از رشد شهری چشمگیری برخوردار بوده که یکی از پیامدها و نمودهای بیرونی آن شکلگیری محلات حاشیه است که این مناطق در کل حدود 30 درصد جمعیت شهر را تشکیل میدهند.
از آنجا که حاشیهها بخش قابل توجهی از جمعیت و حتی اشتغال ساکنان رسمی یا غیر رسمی شهرها را در خود جای میدهند و در نهایت بخشی از هر شهر خواهند شد(زیرا در بلندمدت مدیریتهای شهری همه حاشیهها را با همه مسائل آنها به رسمیت میشناسند و به تجربه نیز چنین شده است)باید برنامههای مربوط به نوسازی و ارتقاء کالبدی با درگیری عملی مردم و بدور از روشهای توأم با اجبار و زور برای تخریب یا بهسازی،همراه باشد؛زیرا گاهی برنامههای نوسازی محلات با نقض حقوق اساسی شهروندان همراه بوده است(مویترا2،1991).
آنچه در حال حاضر در مورد حاشیهنشینی در ایران اتفاق میافتد این است که شهرداریها و مدیریت شهری با استدلال خارج از محدوده قانونی و خدماتی این محلات،به (1)-روزنامه ایران شماره 4113 پنجشنبه 12 دی 1387 ص 2 ویژه استان همدان این مناطق بیتوجهی کرده و همین امر سبب رشد"قارچگونه"این مناطق،جذب جمعیت بیشتر،ساختوسازهای غیر مجاز و بدون نظارت و تحمیل خود بعنوان بخشی از شهر میشود."