Abstract:
هدف از این پژوهش بررسی روابط چندگانه میان متغیرهای اعتماد، خودکارآمدی عضو هیئت علمی و خودکارآمدی جمعی اعضای هیئت علمی در دانشگاههای منتخب دولتی شهر اصفهان بود. فرضیات پژوهش بر مبنای مطالعه روابط مولفه های اعتماد، مولفه های خودکارآمدی عضو هیئت علمی و خودکارآمدی جمعی تدوین و بررسی شد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل کلیه اعضای هیئت علمی دانشگاههای منتخب دولتی شهر اصفهان، جمعا به تعداد 1541 نفر بود. حجم نمونه با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب با حجم نفر محاسبه شد و تعداد 261 نفر در این پژوهش شرکت کردند. برای جمع آوری اطلاعات از سه ابزار پرسشنامه استاندارد اعتماد اعضای هیئت علمی و پرسشنامه های محقق ساخته خودکارآمدی عضو هیئت علمی و خودکارآمدی جمعی استفاده شد. پایایی هر سه مقیاس با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب 81/0، 83/0 و 89/0 محاسبه و داده ها با استفاده از روشهای آمار استنباطی رگرسیون و مدل معادلات ساختاری تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد به طورکلی، اعتماد و خودکارآمدی عضو هیئت علمی بر خودکارآمدی جمعی تاثیر دارد و میان مولفه های اعتماد و خودکارآمدی عضو هیئت علمی رابطه پنهان و میان اعتماد و خودکارآمدی جمعی و خودکارآمدی عضو هیئت علمی با خودکارآمدی جمعی روابط مثبت و معنادار وجود دارد. براساس مدل معادله ساختاری میزان پیش بینی خودکارآمدی جمعی از طریق اعتماد و مولفه های آن 70/0=Gamma و توسط خودکارآمدی عضو هیئت علمی و مولفه های آن 12/0=Gamma بود. شاخصهای برازش مدل نشان داد که مدل پژوهش از برازش نسبتا خوبی برخوردار است.
Machine summary:
"با توجه به اینکه استادان دانشگاهها مسئول تربیت قشر جوان جامعه هستند و باورها،ادراکات،انگیزهها،احساسات درونی و محیط شغلی آنها در توفیق آنان برای تربیت دانشجویان به منظور تصدی نقشهای حرفهای تأثیر بسزایی دارد و همچنین،با توجه به اهمیت عامل اعتماد در مطلوبیت روانشناختی محیطهای دانشگاهی و مجامع علمی و نیز نقش سازههایی همچون خودکار آمدی و خودکار آمدی جمعی در توفیق اعضای هیئت علمی و مطالعات روزافزون درباره بررسی نقش این سازهها در روابط اجتماعی دانشگاهها،در این پژوهش رابطه میان این متغیرها با یکدیگر و بهطور یکجا بررسی شده است.
باندورا (Bandura,2000) در مطالعه خود با عنوان«عاملیت انسانی خودکارآمدی جمعی»ذکر کرده است که برای انجام دادن موفقیتآمیز یک وظیفه که مستلزم داشتن مهارتهای مشخصی است، تلاش فردی بیشترین تأثیر را بر توسعه خودکار آمدی یک فرد دارد و اگرچه افراد پویاییهای خود را به گروه میآورند،اما خودکار آمدی جمعی نه تنها تلاشهای گروهی سازماندهی شده را تشدید میکند،بلکه باورهای مشترک شکل یافته را تقویت میکند و عملکرد گروه به عنوان تابعی از اتحاد افراد استنباط میشود.
اگرچه معناداری این رابطه پنهان و میزان آن 22%است،ولی میتوان گفت که احتمالا عامل اعتماد به سایرین بر ترغیب و تشویق افراد به باور خویشتن نیز تأثیر دارد و بهگونهای فضا و جو سازمانی را برای بهبود وضعیت روانشناختی محیط کار اعضای هیئت علمی مهیا میکند که در فرد انگیزه و خودباوری ایجاد شود.
این یافته با یافتههای پژوهش ساندرا (Sandra,2001) کاملا همخوان است و نشان دهنده اهمیت عامل اعتماد به همکار در صحنه روابط دانشگاه،منافع بین فردی مثبت همچون افزایش کار گروهی و تشریک مساعی در ارتباطات و تعاملات است؛به عبارت دیگر، اعتماد به همکاران هیئت علمی احتمالا قابلیت تبدیل شدن به عاملی تسهیلکننده برای طراحی صحیح جریان وظایف علمی را خواهد داشت."