چکیده:
افراط و تفریط در روشهای سلوکی از نشانههای انحراف در مکتبهای معنویتگرا است. موضوع زن و زناشویی از جمله مواضع حساس افراط و تفریط در این مکتبها است. این مقاله برآن است تا نشان دهد عرفان اسلامی تحت تعلمیات پیامبر اکرم نگاهی متعالی در عین اعتدال و همراهی با فطرت در مساله زن و زناشویی ارائه کرده است. این در حالی است که غالب مکتبهای سلوکی پیش از اسلام، مانند رهبانیت مسیحی دچار تفریط در مساله زناشویی بوده و بسیاری از آیینهای نوپدید معنویتگرا دچار افراطهای هولناک در این مسیر شدهاند.
Extremes in methods of spiritual ways is a sign for digression of schools of spirituality. One instance of such extremes which has sensitive positions in these schools is the subject of women and marriage. This paper aims to demonstrate that Islamic mysticism laying on teachings of Prophet Mohammad (PBUH) has taken a just and sublime approach to women and marriage. However، most schools of spirituality which were before Islam، such as Christian monasticism and also some new spiritual movements، had been fall in extremes، having marital problems and wastage in many rituals in this regard.
خلاصه ماشینی:
"ج. از منظر این عارف سترگ اسلامی، اگرچه انسانها و حتی سالکان در نکاح و زناشویی میتوانند انگیزههای متعددی را تعقیب کنند، اما دو انگیزهی بسیار متعالی در سطوح برتر سلوکی وجود دارد، یکی آنکه در عالم ماده، پدید آمدن صورتهای مختلف در پی انفعال محل منفعل شکل میگیرد و در میان محلهای انفعالی متعددی که هریک شرایط پدیدآمدن صورتی را فراهم میسازند، زن کاملترین منفعل و برترین پذیرنده است که بستر را برای تحقق کاملترین صورت یعنی صورت انسانی آماده میکند، لذا یکی از انگیزههای ظریف اهل معرفت در امر نکاح، محبت ایشان به چنین محل منفعل ـ زن ـ است و از اسرار آنکه خداوند متعال زن را محبوب پیامبر خاتم قرار داد و چنین امتنان اختصاصی را به آن جناب کرد، همین امر است (ابنعربی، ج 4، ص243).
محیالدین در باب 270 فتوحات میگوید در نکاحی که جهت صرف شهوت صورت میپذیرد، عبودیتی کامل وجود دارد که درک آن برای اکثر عارفان نیز پوشیده است و جز اندکی از اهل عنایت آن را درک نمیکنند و عموم مردم نیز شرافت این نوع نکاح را نه تنها ادراک نمیکنند، بلکه آن را زشت و قبیح دانسته و چنین عملی را شهوتی حیوانی و به دور از مقام انسان معرفی میکنند، غافل از آنکه خود به شکلی ناخود آگاه برترین اسم را بر آن گذاشته و آن را شهوتی حیوانی مینامند که از ماده حیات و زندگی الهام میگیرد (ابنعربی، ج 2، ص574)."