چکیده:
فتح الله خان شیبانی از نویسندگان و شاعران بـزرگ قـرن سـیزدهم هــ .ق است ، که سـبک هنـدی را بـه عـت اسـتعارات وکنایـات دور از ذهـن رهـا کرده، به سبک خراسانی و عراقـی روی آورده اسـت . وی دربـار پادشـاهان قاجـــار (محمدشـــاه قاجـــار، ناصـــرالد ین شـــاه و مظفرالـــدین شـــاه) را درککردهاست .شیبانی دارای آثاری چون «بیانات شیبانی » «گنج گهر» «مسعود نامه » «فتح و ظفر»« کامرانیه » «درج درر» «یوسفیه » «تنگ شکر» و جـز آنهـا اسـت . وی در نثـر و نظـم ، هـر دو چیـره دسـت و توانـا بـوده و سـخن را اسـتادانه بیـان نمودهاست . اصلش از اعراب بنی شـیبان و اختیـار ایـن تخـص از آن اسـت . در سـن شانزده سالگی برای خدمت به دربار محمدشاه قاجار فراخوانده شد. پادشاه، او را بــا اســتعداد دیــد و از ایــن روی در ردهی چــاکران مخصــوص دربــار قرارگرفت . ایـن ادیـب توانـا در دورهی زنـدگانی خـود فـراز و فرودهـای فراوانـی داشته است . در این مقاله سعی بر آن است تـا بـا یـاری گـرفتن از مسـتندهای تاریخی و آثار این ادیب ، به گوشه ای از احوال وی پرداخته شود.
خلاصه ماشینی:
"» (نراقی ، ١٣٨٢: ٣٤٣) علاقه ی خاص شیبانی به خاندان نبوت و به خصوص پیشوای اول شـیعیان حضـرت علی (ع ) را می توان دراین نمونه مشاهده نمود: «روز طوفـــان بـــلا انـــدر ســـفینه نـــوح زی کز زبـان مصـطفی بـا تـو همـی گویـد خـدا چنــگ در فتــراک آل مصــطفی بایــد زدن تـا بـه عـون مصـطفی گـردی ز جمـع اولیـا تــا بــه تــو ارکــان دولــت را نباشــد آشــتی کی بـه خـود مایـل تـوانی کـرد طبـع پادشـا گر مدینه ی علم را جویی برو، در را بجـوی زآنکه در نا جسته کس آگه نگردد از سـرا پس یقین می دان که باقی هست شـیبانی کـه در نخســتین گــام انــدر ذات پــاک او فنــا» (دیوان ، ١٣٧١: ٣٨) وی راه رسیدن به خدا و در امان ماندن از آسیب ها و خطرهای پـیش روی انسـان را گام نهادن در طریق امیرمؤمنان علی (ع ) و فرزندان معصومش می داند: «راه باریــــــک و رهزنــــــان در پــــــیش کنــــده گــــودال هــــای مــــرد ربــــای گــــرت از ایــــن راه مــــی گــــذر بایــــد پــــیش و پــــس را یکــــی ببــــین و بپــــای کــــه دریــــن ره بســــی غلــــط کردنــــد کــــــه نبدشــــــان دلیــــــل و راهنمــــــای رهنمـــا جـــوی و رهنمـــای تـــو کیســـت جـــز علـــی و آل او بـــه هـــر دو ســـرای تــــو علــــی جــــوی بــــاش و آل طلــــب کـــه از ایشـــان همـــی رســـی بـــه خـــدای همچــــو بونصــــر کــــو بــــه فــــر علــــی عــــرش را نقــــش زد بــــه نــــاخن پــــای» (همان ، ٥٥٥) «یکی از معروف ترین بقاع متبرکه ی کاشان ، بقعه و بارگاه امام زاده آقا علی عباس واقع در حدود بادرود و نطنز می باشد که مدفن دوتـن از فرزنـدان امـام موسـی کـاظم (ع ) و برادران امام رضا (ع ) می باشد که در طول یک قرن اخیرمـورد توجـه بسـیاری از عاشـقان اهل بیت و شیعیان قرارگرفته است و بونصر شیبانی یکی از افرادی می باشد که در توسعه این بارگاه و مکان مذهبی جهد و تلاش فراوانی نمود و حتی مبـالغی را نیـز خـرج ایـن مکان نموده است و خود در جایی می نویسد: بیست و چهار سال در بیابان بادرود و نطنز مبالغی خرج کرده و زحمت کشـیده ام و در آستانه ی امام زادگان واقع در آن بیابان که مطلقا آثـار عمـارتی نبـود بنـای مدرسـه ، صحن و عمارت و غیره نمودی و این بنده ی درگاه نیز مبلغ یک هزار تومـان کمـک بـه این کار خیر کرده و الحق جایی خوب و مرغوب شد."