خلاصه ماشینی:
مدرن ترین شیوهی نقـالی،قصه گویی است گفتوگو با مصطفی رحماندوست نویسندهی کودکان زهره نیلی قصه و قصهگویی، یکی از دغدغههای جدی رحماندوست است و افسوس همیشگیاش اینکه چرا پدر و مادرها برای بچههای خود قصه نمیگویند، او دلش میخواهد پدر و مادرها نه به قصد رد کردن بچهها از خیابان بلکه برای بازی با آنها، دست بچههایشان را در دست بگیرند و برایشان شعر بخوانند و قصه بگویند چراکه هیچ چیز زیباتر از این ارتباط کلامی نیست و گفتوگوی ما با او حول همین محور و نقش قصه در پرورش شخصیت کودک است.
امروز کدام نقال است که این حس را به من و تو منتقل کند؟ اگر نقل و نقالی هنوز مخاطب دارد و هنوز هم بچهها، قالب قصه را دوست دارند، چرا امکانی برای رشد و گسترش این هنرها فراهم نمیشود؟ ما همواره از داراییهای خود گریختهایم و دچار نوعی ازخودبیگانگی بودهایم؛ در اروپا اگر بگویی میخواهم قصهگو شوم کسی تو را نفی نمیکند، اما در اینجا کافی است بگویی دلم میخواهد لباده بپوشم.
چرا؟ فرهاد نظری، مدیرکل دفتر ثبت سازمان میراث فرهنگی، قصهگویی را یک میراث بشری میداند و میگوید: همه مادران در سراسر جهان برای بچههای خود قصه میگویند و لالایی میخوانند؛ پس قصه و لالایی، خاص ایرانیان نیست اما نقالی و شاهنامهخوانی، ویژه ی مردم این سرزمین است.