چکیده:
ادب غنائی در بردارنده اشعاریست که احساسات و عواطف شخصی را مطرح میکند. درآغاز اینگونه اشعار در یونان باستان با همراهی سازی بنام لیر خوانده میشد و از اینرو در زبانهای فرنگی به اشعار غنایی ، لیریک lyric میگفتند. در اکثر نقاط جهان اشعار عاشقانه و سوزناک با موسیقی همراه بوده است.
نظامیگنجوی شاعر بلا منازع عرصه ادبیات غنایی است که بسیاری از شعرای ازمنه ماضی و معاصر به شیوه او شعر سرودند. منظومههای لیلی و مجنون و خسرو و شیرین بیشترین مقلدان را داشتند. یکی از آثار منظوم فارسی ، مثنوی خسرو و شیرین ، سروده عبدالوهاب بن محمد معموری است که در قرن 11 هجری میزیسته است و مقاله حاضر به بررسی ویژگیهای سبکی و مقایسه آن با خسرو و شیرین نظامی میپردازد.
خلاصه ماشینی:
بدلیل افتادگی در ابیات آغازین نسخۀ موجود ، اطلاعاتی در مورد نویسندة اثر در مثنوی حاضر در دست نیست اما از متن این منظومه اطلاعات زیر بدست داده است : تنها در یک بیت در وصف خسرو بکلمۀ « معموری » بر میخوریم که اگر چه نمیتواند بیانگر نام یا کنیه شاعر باشد اما بعنوان یک شاهد میتوان آن رادرنظرگرفت .
بعنوان نمونه ، پس از گفتاری در زفاف خسرو با شیرین ، درمورد عشق واقعی و راه و رسم بذل آن ، سخن گفته و نتیجه میگیرد که صورت و ظاهر و عشق صوری را بقا نیست و خطاب به خواننده میگوید خود را مشغول آن نکن و رو بسوی عشق حقیقی باید آورد: مشــــو غافـــل از یــن اندیشــــه پیوســت کـــه خسـرو رفت و فـــر خسـروی هسـت زکثــــــرت روی دل دروحــــــــــدت آور چـــو مـاهـی شو در آن دریـــا شنـــــاور (همان :١٠٤٩ ) ٣- ازنظربلاغی : باتوجه به زمان شاعر و بررسی ویژگیهای شعرا در زمان صفویه ، نکات مشابهی درضمن اشعار دیده میشود ولی نکات ارزنده ای که میتوان بدان اشاره نمود عبارتند از : الف - وزن وقافیه : منظومه حاضر به تقلید خسرو و شیرین نظامی ، درقالب مثنوی و در بحر هزج مسدس محذوف (مفاعیلن مفاعیلن فعولن ) وحدود ٢٢٧٠ بیت سروده شده ، وزنی مناسب شعر غنایی و متناسب با مجالس بزم و شادکامی است .