چکیده:
حسین منزوی در زمان حیات خود، به غزل عاشقانه شهرت یافته بود؛ اما پس از فوتش حجم قابل توجهی شعر آیینی از او منتشر شد. همچنین اجتماعیات بسیاری در سرودههای او دیده میشود که معمولا در خواندن شعر منزوی مغفول واقع میشوند. بطور کلی، در مجموعه اشعار او محتواهای متفاوت و متعارضی درباره عشق، مسائل اجتماعی و مذهب دیده میشود. در این جستار، با رویکرد تحلیل محتوا، سرودههای منزوی کمی و کیفی سنجیده شدهاند و بر اساس قراین زبانی و شعری، علت دوگانگی رویکرد او در عاشقانهها، اجتماعیات و مذهب بررسی و آشکار شده است. همچنین در بخش پایانی، با توجه به نتایج بخشهای پیشین، تلاش شده تا گفتمان منزوی کشف شود. اصلی ترین دغدغه شاعر، «من» اوست و خودپرستی دال مرکزی و مایگان اصلی گفتمان منزوی است.
Hussein Monzavi was known in the lyrics in his lifetime, but after his death, a considerable amount of his religious poetry was published. It is seen many social poems in his works that are usually ignored in studying of his poetry. In general, there are different and conflicting content in his poetry about love, social issues and religion. In this article, according to content analysis, His poems have been measured in terms of quality and quantity and the reason of dichotomy in the romantic, social poems and religious has been studied on the basis of poetic and lingual signs. Also at the end, according to the results of the preceding sections, we tried to discover discourse of Monzavi. The main concern of the poet is "ego" and selfishness is main content of his discourse.
خلاصه ماشینی:
نویسندگان و محققان بسیاری راجع به منزوی و شعر او نوشته اند که چکیدة نظرات آنان در زیر میآید: ویژگیهای مهم شعر منزوی در مقاله ای تحقیقی و غیر تقلیدی، این گونه برشمرده شده است : بهره گیری از زبان نمادین در غزل - به کارگیری نوعی زبان حماسـی در غـزل -بـه کـارگیری کلمـات امروزی در غزل -استفاده از اصطلاحات و الفاظ خاص علوم ادبی و ریاضی به گونه ای خاص -بهـره گیری از ترکیبهای تازه و بدیع در غزل -شکستن هنجارهای دسـتور زبـان -گـرایش بـه آرکائیـک (آرکائیسم )- استفاده از کلمات و اصطلاحات زبان گفتـار -آفـرینش واژه هـای جدیـد -اسـتفاده از شماره به جای نام غزل -محدود نکردن تعداد ابیات غزل -ایجاد بندهای مختلف در غـزل -تخلـص نداشتن و تخلص نیاوردن -عدم ذکر تاریخ و مکان سروده شدن غزل -غزل عامیانه -توجه به شکل ذهنی (محور عمودی و وحدت ساختاری) -به کارگیری اوزان کم سابقه یا بـی سـابقه -بـرهم زدن تساوی طولی مصراعهای داخلی در برخی از اوزان دوری -افزایش تعداد ارکان بیت از هشت رکن به دوازده رکن -توجه به اوزان نزدیک به آهنگ زبان محاوره و دکلاماسـیون طبیعـی کـلام -کـاربرد عمدی سکته های وزنی - حرف گرایی(تشبیهات حروفی)- تلمیح به نام برخی از کتابها، داستانها و شعرها - تلمیحات نو -تلفیق اسطوره های ایرانی و اسـلامی -سـاختار شـکنی اسـطوره .
بگشــایند (ص ٩٠) شعر فوق ، خصوصا در بیت سوم نشانه های ضعیفی از رویکـرد خلقـی دارد؛ در طـرف مقابـل هـر از گاهی اشاراتی مذهبی، روحیات اسلامی شاعر را نشان میدهد: خورشید در ماست تابـان و مـا ایـن سـفر را تـــا آفتـــاب درخشـــان ایمـــان روانـــیم (ص ٦٨) بسیاری از اجتماعیات منزوی مربوط به یک تصویر است : مبارزی که تیرباران شده و چهـار گلولـه به سینه اش خورده است .