چکیده:
در این مقاله به روش توصیفی_ تحلیلی به بررسی شیوه های طنزپردازی ابوالفضل زرویی نصرآباد شاعر، پژوهشگر و طنزپرداز معاصر در مجموعه رفوزه ها که تقریبا دربردارنده همه طنزسروده های اوست، پرداخته شده است. زرویی در این اثر توانسته است با استفاده از شیوه های مختلف طنزپردازی اعم از استفاده از زبان محاوره ای، تقلید خنده دار از شعر دیگران، مهمل گویی، بازی با کلمات، استفاده از طنز موقعیت، ویران کردن سمبلها، مسخره کردن و مورد طعن قرار دادن دیگران، ستایش اغراق آمیز دیگران، استفاده از دشواژه های غیر رکیک، ذکر دلایل به ظاهر نا مربوط، طعنه و کنایه های طنزآمیز، برجسته سازی، نوشتن پاورقیهای طنزآمیز در توضیح شعرهای خود، تشبیه کردن انسان به حیوانات و کمک گرفتن از وزن و فضاهای خالی در شعر، اندیشه های سیاسی اجتماعی خود را بیان کند. زرویی در مجموعه رفوزه ها، تنگناهای اجتماعی را در آزرده خاطری مردم پیدا میکند و بار سنگین این ناگواریها را با زبانی به ظاهر تلخ از دل و روح خواننده برمیدارد و در قالبهای مختلف با زبانی روان، نشاط و خنده را بر لبها مینشاند و خود را به منتقد ادبی تبدیل میکند.
In this article, an analytical descriptive method has been used to study the satirical techniques of contemporary poet, researcher and satirist Abolfazl Zarroie Nasrabad in a collection of essays that almost cover all of his tales. In this work, Zarroi has been able to use different techniques of satire, including the use of interlaced language, funny imitation of others' poetry, prayer, playing with words, using humorous position, destroying symbols, mocking and treating others Exaggerating praise for others, the use of non-rickety sophistication, the mention of seemingly irrelevant reasons, ironic teasers, humorous accusations, highlighting, writing satirical footnotes in explaining your poems, likening humans to animals, and helping to gain weight and empty spaces in The poetry of his social political ideas. In a series of rhetoric, Zaravi finds the social dilemma in a state of distress for people and draws the heavy burden of these misfortunes in a seemingly bitter language from the reader's heart and soul, and in various forms, with a fluent language, he lushes joy and laughs on his lips, Literary critic.
خلاصه ماشینی:
زرویی در این اثر توانسته است با استفاده از شیوه های مختلف طنزپردازی اعم از استفاده از زبان محاوره ای، تقلید خنده دار از شعر دیگران ، مهمل گویی، بازی با کلمات ، استفاده از طنز موقعیت ، ویران کردن سمبلها، مسخره کردن و مورد طعن قرار دادن دیگران ، ستایش اغراق آمیز دیگران ، استفاده از دشواژه های غیر رکیک ، ذکر دلایل به ظاهر نامربوط ، طعنه و کنایه های طنزآمیز، برجسته سازی، نوشتن پاورقیهای طنزآمیز در توضیح شعرهای خود، تشبیه کردن انسان به حیوانات و کمک گرفتن از وزن و فضاهای خالی در شعر، اندیشه های سیاسی اجتماعی خود را بیان کند.
در تقسیمبندی انواع طنز که اغلب به «طنز اجتماعی، اخلاقی، تعلیمی، تفسیری، تمثیلی، رسانه ای، دینی و مذهبی، سیاسی، عاشقانه و فلسفی تفکیک میشود» (طنزگونه های ادب فارسی و انواع آن ، حسینی کارزونی: ص ١١٨) زرویی به نوعی از همۀ آنها بهره برداری مینماید و اگرچه در طنزهای اجتماعی مهارت بیشتری از خود نشان میدهد، در دیگر انواع آن نیز هنرنمایی دارد و در مواردی بصورت تلفیقی از چند نوع آنها استفاده میکند که شاید بتوان از نوآوریهای او دانست .
برادر تونلـش خــیلـی بـزرگ است به این تونـل نباید گفت تونل !» (رفوزه ها، زرویی: ص ٤١٣) ٣-٥- استفاده از طنز موقعیت : گاه موقعیت خلق شده ، طنزآمیز و خنده دار است و در عین حال شگفت انگیز و غیرمنتظره به گونه ای که باعث اعجاب میشود و مخاطب در برابر موقعیت ایجاد شده ، چاره ای جز خندیدن ندارد.