چکیده:
امروزه با توجه به پیشرفت جوامع و رشد روزافزون دانش و علوم موجب گردیده که شیوههای آموزش سنتی محور دیگر جوابگوی یادگیرندگان نباشد. از اینرو روی آوردن به رویکردهای نوین آموزشی و تفکر میان رشتهای که طی آن مرزبندی میان حوزههای دانش کنارگذاشته و فرصتهای یادگیری به شیوههای متفاوت با رویکردهای میان رشته-ای تنظیم میشود، ضروری به نظر میرسد. استفاده از روشهای سنتی در آموزش زبان عربی و تخصصگرایی آن موجب شده است که فراگیران از ظرافتها و قابلیتهای آن باز بمانند و با چالشهایی در یادگیری روبرو شوند. بر ایناساس، یکی از ضرورتهای یاددهندگان، پرورش مهارتهای میانرشته ای در زمینه آموزشی است. مقاله حاضر ضمن بررسی پیشینه و چیستی و چرایی میان-رشتهای، با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی میکوشد ضمن درهم آمیختن دو رویکرد نظری و کاربردی، آنرا در آموزش زبان عربی مورد بررسی قرار دهد و نقاط ضعف و قوت آن را بیان کند. هدف مقاله ارتقای کیفیت یادگیری در آموزش زبان از خلال برنامههای میانرشتهای است و براین باور است که میتوان از تخصصگرایی و تفکر میانرشتهای به عنوان راهبردی برای آموزش زبان عربی نامبرد که تجارب کلیدی برای فراگیران در یادگیری فراهم میکند و به این نتیجه میرسد که میانرشتهای بر وحدت علوم در حوزههای مختلف تاکید می ورزد و در حوزه یادگیری و آموزش زبان عربی، محدودیتها و کاستیهای روش تخصصیگرایی را برطرف میکند، و میتواند امکانات پژوهشی جدیدی برای حوزههای آموزشی فراهم آورد. و در انتها ملاحظاتی که میبایست در آموزش زبان عربی مورد لحاظ قرارگیرد، در قالب پیشنهادات کاربردی ارائه میکند.
Today, with the advent of societies and the growing growth of knowledge and science, traditional teaching methods are no longer responsive to learners. Hence, it is necessary to turn to new educational approaches and interdisciplinary thinking in which the boundary between knowledge domains is set aside and learning opportunities are set in different ways through interdisciplinary approaches. The use of traditional methods in teaching Arabic language and its specialization has made the learners free from their elegance and capabilities, and faced with challenges in learning. Based on this, one of the essential requirements of the teachers is the development of interdisciplinary skills in the field of education and research. In the present paper, while studying the background and the nature and the interdisciplinary nature, attempts to combine the two theoretical and applied approaches, it examines it in the teaching of Arabic language and its weaknesses and strengths. The aim of the paper is to improve the quality of learning in Arabic language education through interdisciplinary programs. He believes that specialization and interdisciplinary thinking can be considered as a strategy for teaching Arabic language, which provides key experiences for learners in learning. Finally, it tries to consider the considerations that should be taken into consideration in Arabic language teaching, in the form of practical suggestions.
خلاصه ماشینی:
رويکرد ميان رشته اي در حوزه يادگيري و آموزش زبان عربي 1 هدايت الله تقي زاده تاريخ دريافت :٩٨/٠٤/٢١ تاريخ پذيرش : ٩٨/٠٤/٣٠ چکيده امروزه با توجه به پيشرفت جوامع و رشد روزافزون دانش و علوم موجب گرديده که شيوه هاي آموزش سنتي محور ديگر جوابگوي يادگيرندگان نباشد.
» (خورسندي ، ١٣٨٧: ٩٧) از نگاهي ديگر ميان رشته اي عبارت است از «فرايند ارتباط ، تعامل و تلفيق خلاق و بهره ور دانش ، مفاهيم ، روش ها، تجارب و تخصص ها در دو يا چند حوزه يا رشتۀ علمي به منظور دست يابي به شناخت جامع ، فهمي گويا و تحليل علمي مسائل ، موضوعات و پديده هاي واقعي .
اين تحقيق با بقيه متفاوت اســت ، زيرا يادگيري و آموزش زبان عربي را از منظر دانش هاي مختلف حوزه ميان رشته اي مورد پژوهش قرار ميدهد.
ضمن توجه عميق به آموزش در دانش رشتۀ تخصصي عربي، گسترش آموزش براي ايجاد فرصت هايي براي فعاليت ها و بحث هاي ميان رشته اي موردتوجه است ؛ يعني ميتوان از تخصص گرايي و تفکر ميان رشته اي به عنوان راهبردي براي آموزش زبان عربي نام برد که تجارب کليدي براي فراگيران در امر يادگيري فراهم ميکند.
از اين رو لازم است با بازنگري در روش هاي آموزشي معمول و جايگزيني روش هاي فعال آموزش مانند روش يادگيري مسأله محور(Problem based Learning ) فرصت هايي براي پرورش مهارت هاي ميان رشته اي آموزش عربي را به وجود آيد (٢٠٠٥.
ir//http: ) 80 110 رويکرد نوين ميان رشته اي در حوزه يادگيري و آموزش زبان عربي .