چکیده:
هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی اثربخشی هنرهای نمایشی بر سازگاری و عزت نفس دختران آهسته
گام انجام گرفت.
روش: این پژوهش از نوع کاربردی و شبه آزمایشی دو مرحلهای (پیش آزمون - پس آزمون) دو گروهی
(آزمایشی و کنترل) بود. جامعه آماری شامل کلیهی دختران آهسته گام آموزشپذیر شهر اصفهان بودند.
که تعداد ۲۰ نفر از آنها با بهره هوشی (۵۵-۷۰) با روش نمونهگیری در دسترس بعنوان نمونه انتخاب
شدند. نخست آزمون مقیاس سازگاری سینها و سین و مقیاس عزت نفس روزنبرگ به طور شفاهی و
انفرادی از آنها به عمل آمد و سپس به مدت ۱۰ جلسه ۰٩ دقیقهای با فاصله زمانی ۲ روز در هفته تحت
مداخلهی هنرهای نمایشی قرار گرفتند و سپس پس آزمون اجرا شد.
یافتهها: دادهها با استفاده نرمافزار SPSS و روش تحلیل کوواریانس یک متغیره تحلیل شدهاند.
یافتههای به دست آمده از آزمون تحلیل کوواریانس یک متغیره نشان داد آموزش هنرهای نمایشی موجب
افزایش عزت نفس و سازگاری دختران آهسته گام شده است (0> ۰/۰۵).
نتیجهگیری: با توجه به نتایج این تحقیق و جذابیت این شیوه به درمانگران و مربیانی که با دختران آهسته
گام سر و کار دارند توصیه میشود که از روش هنرهای نمایشی بعنوان یک مداخلهی موثر جهت افزایش
سطح سا زگاری و عزت نفس و ارتقاء بهداشت روانی آنان بهره گیرند.
خلاصه ماشینی:
از آن جمله ميتوان به بهبود وضعيت ويژگي هاي روانشناختي مانند مهارت هاي اجتماعي و عزت نفس دانش آموزان نارسا خوان (نريماني ، بيابانگرد، رجبي ١٣٨٥؛ فونگ، ٢٠٠٧)، مهارتهاي حرکتي و حافظه شنيداري افراد آهسته گام (فخري ، آقايي و خواجه حسيني ، ١٣٨٤)، سلامت رواني زنان مطلقه (غلامي ، بشليده و رفيعي ، ١٣٩١)، علائم باليني اختلال اضطراب جدايي (دادستان، اناري و صالحپور، ١٣٨٦)، رشد اجتماعي دانش آموزان آهسته گام (لاريجاني و رازقي ، ١٣٨٦)، احساس تنهايي و نارضايتي اجتماعي (اناري ، ١٣٨٧)، شادکامي و ابراز وجود دانش آموزان (صادق زاده، نوابي نژاد و زارع، ١٣٩٠)، تواناييهاي ادراکي –حرکتي افراد آهسته گام (قاسمي کهريزسنگي ، صالحي و حيدري ، ١٣٩٠)، افزايش فراخناي توجه دانش آموزان پسر داراي ناتواني تحولي (بياتيپور، تجريشي و محمدي ، ١٣٩١)، رفتار سازگارانه دختران آهسته گام (فوائدالديني و بيدختي ، ١٣٩١)، افسردگي (بهاري ، بني اسد، خدمتگذار و اسحاقي ، ١٣٩٢؛ دهنوي ، نفوتي و باجلان، ١٣٩٤)، تحريفات شناختي مرتبط با روابط بين فردي (زينپ هامامسي ، ٢٠٠٢)، الگوهاي سازگاري نوجوانان (دوگان، ٢٠١٠)، خودپنداره ، مهارتهاي اجتماعي و مشکلات رفتاري (فريمن، ساليوان، دي ، ٢٠١٠)، رابطه بين مادران وفرزندان و کاهش خشونتهاي خانگي (نيين هوالاي ، ٢٠١١)، شايستگي اجتماعي و اضطراب در روابط بين فردي با همگنان در افراد مبتلا به اختلال اوتيسم (کربت، بلين ، لوآناو و بالسر، ٢٠١٦) اشاره نمود.