خلاصه ماشینی:
"این استعداد چاپلین در تقلید و حتی نبوغ او نیست که اجازه ساختن و کارگردانی دیکتاتور بزرگ را میدهد،این سبیل است که چنین کاری را میسر میسازد.
انسان چارلی،که همیشه گرفتار قحطی است،فاقد آگاهی سیاسی است: در نظر او اعتصاب مصیبتی است:چون انسانی را،که از گرسنگی کور شده است،تهدید میکند.
شاید تنها برشت متوجه این ضرورت گشته است که هنر سوسیالیستی همیشه باید انسان را پیش از انقلاب در نظر گیرد:چنین آدمی تنهاست، هنوز کور است،در شرف دسترسی به معرفت انقلابی،آنهم از شدت«طبیعی»رنجهاست.
به همین ترتیب،وقتی چارلی در زندان از محبت زندانبانان برخوردار میشود در زمرهء طبقهء مرفه آمریکایی جلوهگری میکند،ما او را خوب میبینیم: پا روی پا انداخته همانند لینکلن به مطالعهء روزنامه میپردازد:اما همین کمال تحسینآمیز هنجار او از وی سلب اعتبار میکند،و نشان میدهد که او نمیتواند به چنین جایی تکیه زند مگر آنکه قیود و گرفتاریهای لازم وضع تازه را گردن نهد."