خلاصه ماشینی:
")به یادماندنیترین کارهای اسکورسیزی-معمولا صحنهها یا سکانسها و نه فیلمهای کامل-همیشه یک جنبهء هماهنگ و یگانه داشته است که مافوق تصورات قراردادی از طرح و شخصیت برای ایجاد روایتی جنبشی از جریانات پیشرونده فیملبرداری،طراحی تولید و موسیقی است(او میتوانست فیلمهای صامت خوبی بسازد-یا از جنبهء دیگر،کلیپهای موسیقی عالی) با زیبایی نیرومند و غیر متحمل ظاهر فیلم،موسیقی شگفتانگیز و ماندگار فیلیپ گلس و فیلمبرداری قابل ملاحظهء راجر دیکنز،کوندون ستایش اغراقآمیز این زمینه است.
دلیل زیادی برای بحث دربارهء اینکه آیا کوندون بهترین فیلم او هست یا نه وجود ندارد،اما به نظر من این فیلم به نحو خیرهکنندهای به ساختار اسرارآمیز یک منظرهء نزدیک میشود،روحانیت و معنویتی که فیلمها فقط یک بار در زمانی طولانی میتوانند به آن نزدیک شوند-بهترین نمونههای آن،مثلا،داوژنکو،تارکوفسکی یا کوروساوا هستند.
ما احتمالا با یک صحنهء دردآور که در آن راهبها با حالتی خیلی منطقی جسد پدر دالایی لاما را تکهتکه میکنند و به کرکسها میدهند تا بخورند،خیلی بیشتر دربارهء بودیسم تبتی اطلاعات به دست میآوریم تا از تعداد زیادی مقالهء واقعی."