چکیده:
پژوهشگران متعددی تروریسم را بهعنوان یک بحران مهم و تأثیرگذار در عصر معاصر در نظر گرفتهاند، هرچند که تروریسم همیشه دلالت بر وضعیتی بحرانی حداقل برای برخی افراد یا برخی بخشهای جامعه داشته است. اگر تروریسم را بهعنوان یک بحران فرض کنیم، باید بپرسیم که آیا وجود گروههای تروریستی، حملهی تروریستی یا اثرات ثانوی آن بحرانی برپا خواهد کرد یا خیر. همچنین این نکته را هم باید در نظر گرفت که تروریسم بهخودیخود یک بحران نیست؛ بلکه تنها، وضعیتهایی بحرانی را برای جامعه، دولتها، برای رسانهها و مخاطبانشان به وجود میآورد. معمولاً تمرکز اصلی در پژوهشهای متداول ارتباطات بحران بر سازمانهای خصوصی و تلاشهایشان جهت بازیابی اطمینان گروهی ذینفع است. در اینجا وضعیت متفاوت است. هدف اولیهی تروریستها به خدمت گرفتن اعضای جدید نیست؛ بلکه پراکندن ترس و سوءظن در جامعه است. رسانهها به سهم خودشان علاقهمند به کسب و حفظ اعتماد و علاقهی مخاطبانشان هستند. چنانچه بحران بهعنوان وضعیتی تهدیدآمیز با تأثیری بالا در سطح احساسی و سازمانی، بهعنوان اختلالی در جریان عادی زندگی روزانه تعریفشده باشد، باید نمایانسازیم که وجود گروههای تروریستی همیشه بهطور واضحی یک بحران بهحساب نمیآید. تنها شکلهایی مسلّم هستند که بحران به وجود میآورد یعنی زمانهایی که گروه تروریستی فعالانه دست به حملات تروریستی زده، اعلام کنش کرده و یا پروپاگاندایی را پخش میکند که ممکن است مقیاس بزرگی را تحت تأثیر قرار دهد. رسانهها باید به گزارش پیرامون چنین وضعیتهای بحرانیای بپردازند. آنها میتوانند این کار را به روشهای گوناگونی انجام دهند: تمرکز بر رویداد، مصاحبه با قربانیان و یا اختصاص فضایی از خود برای توصیف علل و مقتضیات سیاسیای که یک گروه تروریستی در آن به وجود میآید. پژوهشگران با توجه به تعداد مقالات و برجستهسازیهایی که رسانهها پیرامون حملات تروریستی داشتهاند، رابطهی بین تروریسم و رسانهها را تحت عنوان ((همزیستگرایانه)) یا ((طفیلیوار)) توصیف میکنند.
Numerous scholars have considered terrorism as an important and influential crisis in the contemporary era, although terrorism is always less of a critical situation for some individuals or sections of society. If we consider terrorism as a crisis, we must ask whether the existence of terrorist groups will trigger a terrorist attack or a secondary attack. It must also be borne in mind that terrorism is not a crisis in itself. Only, situations that create crisis for society, governments, the media and their audiences. The primary goal of terrorists is not to recruit new members. Rather, fear and abuse are scattered in society. The media is about business-specific areas and the interests of their audiences. Crisis is defined as a threatening situation with a high impact on the emotional and organizational level, as a barrier to normal daily life, it should be highlighted that the existence of terrorist groups is not always clearly a crisis. There are only certain forms that they create. The media should report on such critical situations. They can do this in a variety of ways: by themselves, for the event, by interviewing the victims, or by designating a specific space to describe the political causes and circumstances in which a terrorist group exists. The research describes the relationship between terrorism and the media as "homophobic" or "parasitic" based on the number of articles and highlights that the media has made about terrorist attacks.