خلاصه ماشینی:
"اگر این گونه اعتقاد داشته باشیم و در این راه قدم برداریم از «کثرت» به سوی «وحدت» می رویم و دیگر در «وجود عینی» عشق شک نمی کنیم و در «وجود ذهنی» خود گرفتار خیالهای عدم پذیر نمی شویم و در همه چیز تشکیک نمی نمائیم، بلکه با «تصورات» نورانی به «تصدیقات» ارزشمند می رسیم و از «علم حصولی» تا «علم حضوری» طی طریق می کنیم و تمامی اقسام «معقولات» برای ما «مشهودات» می شوند و دیگر با «اصل علیت» خدا را اثبات نمی کنیم; چرا که علت علیت گرایی انسان «معلول» و «ممکن»، نشناختن «واجب» از راه دل است.
آنها که با سلوک و تهذیب، دل «متغیر» خویش را رنگ «ثابت» معنویت زدند خوب می دانند که «نفس الامر» نفس أماره چیست؟ و «ملاک صدق و کذب» سخن نفس چه می باشد؟ «عقل» آنها به جایی رسید که عشق را «حس» کردند و به خوبی درک نمودند که فلسفه فلسفه، رسیدن به عرفان است و مباحث فلسفی پلی به سوی خدا شناسی و اثبات «واجب الوجود» است; از این رو، فلاسفه الهی از برهان «امکانی» تا عرفان «واجب» پیش رفتند و با شناختن افعال و صفات الهی، افعال و صفات خویش را الهی کردند."
(
, 
, 
)
