"6 هرمنوتیک مدرن به ویژه در بحث از سخن هنری دیگر نمی‌پذیرد که معنای متن همان است که در ذهن مؤلف بوده است و وظیفه‌ی تأویل کننده یا ناقد یا مخاطب اثر هنری به کشف این نیت ذهنی خلاصه می‌شود. نظریه‌پردازان ساختارگرا که در زمینه‌ی ادبیات نوشته‌اند دستکم در نخستین سال‌های کار خود(از میانه دهه‌ی 1950 تا 1968)همچنان به سودای کشف قاعده‌های بنیادین«علم ادبی»بودند و می‌کوشیدند تا به یاری خود متن معنا یا معناهای آن را کشف کنند؛در حالیکه هرمنوتیک مدرن با توجه به آثار مارتین هیدگر از راز متن چونان افق امکان‌ها یاد می‌کند،افقی که به روی تأویل‌های تازه و معناهای جدید گشوده است،هانس گئورگ گادامر در نخستین بخش کار مهم فلسفی خود حقیقت و روش سخن زیبایی شناسیک را بررسی کرده و در این بحث به مفهوم«بازی»توجه کرده است. 30 بگذارید به پرسشی که در آغاز بحث طرح کردم و هنوز بدان پاسخی نداده‌ام بازگردیم:مرزهای تأویل کجاست؟آیا برای ساختن معناهای جدید حدی هم وجود دارد؟می‌توان درباره‌ی بحثی که تاکنون داشتم شکاکانه پرسید:آیا این آزادی تأویل(که همواره به نام اختلاف در تأویل‌ها توجیه می‌شود)به آنجا نخواهد رسید که کسی یکسر بی‌اعتنا به متن،پشت بدان کند و هرچه می‌خواهد گوید و آن را به عنوان تفسیر متن پیش کشد؟نیچه با نیش زبان از آن همه تفسیرهای انقلاب فرانسه یاد کرده که چندان فراوان و گوناگون بودند که سرانجام«متن در زیر تفسیر گم شد»؛یعنی آینده‌ای بزرگوار تمامی گذشته و آن«مضحکه‌ی غم‌انگیز و اگر درست ارزیابی کنیم پرت را»بد فهمید و«از این راه چه‌بسا آن را تاب آوردنی کرد»."
- دریافت فایل ارجاع :
![]()
(پژوهیار, ![]()
, ![]()
, ![]()
)![]()
![]()
(
, 
, 
)
