چکیده:
هدف از این مقاله حاضر،ارائهی راهکار به والدین دارای کودکان دارای اختلال درخودماندگی است.اگر بخواهیم کودکان از زندگی لذت ببرند و استعدادهای بالقوشان شکوفا شود،باید به نیازهای جسمی،روانی، اجتماعی و ذهنی آنان توجه کنیم.هیچ چالشی در زندگی به اندازهی تربیت فرزندان مهم نیست.همهی کردار، گفتهها،احساسات و افکار پدران و مادران تأثیر بسزایی در زندگی فرزندشان دارد.این نقش مهم آنگاه فراگیر میشود که والدین بیاموزند برخی از خصوصیات آشکار و نهان فرزندانشان از کجا نشأت میگیرد و با شناسایی این عوامل بهتر بتوانند انتخاب کنند که با موقعیتهای خاص چگونه برخورد نمایند.این مقاله راهبردهایی را به والدین پیشنهاد میکند تا بتوانند به کودک خود،برای حل مسائلشان کمک کنند و درعینحال به آنها احساس ارزشمند بودن بدهند.
خلاصه ماشینی:
"برنامههای روانشناختی برای آموزش این کودکان مبتنی بر
برای تعریف این رفتارها مهم است که به جمعآوری
ممکن است دلایل مختلفی برای این رفتار وجود
باشد،به این معنی که کودک ممکن است درخودماندگی
برای این کودکان باید شامل ویژگیهای زیر باشد:
برای ملاقاتها و موافقت بین درمانگر و والدین باید 1lجلسات مرتبی برگزار شده و مشکلات کودک بهطور
برای این کار استفاده کنید،زیرا کودک بعد از مدتی از
دست کم سه بار در روز کودک خود را تحسین کنید.
البته باید این موارد باید برای کودک بیخطر بوده و
این روش برای آموزش از راه شکلدهی رفتارهای
در آموزش این کودکان مؤثر است.
برای آموزش این مرحله موارد زیر پیشنهاد میشود:
این نکته بسیار مهمی است که کودک بتواند
کودکی به کودک دیگر متفاوت است و هر کودک
برای تمرین روزانهی کودک زمانبندی کنید.
اگر قرار است کودک از الگویی تقلید کند یا از راه
(به تصویر صفحه مراجعه شود) 1lرفتارهایی را که قصد دارید کودک از خود نشان دهد
همچنین میتوان برای آموزش دیگر فعالیتها از این روش
راه ایفای نقش به کودک خود آموزش دهید.
برای کودک ویژگیهای افراد قصه را نقاشی کنید و از
عنوان مثال،داستانی را برای کودک تعریف کنید و سعی
کودک بیان شود که برای وی فهمپذیر باشد).
مهم این است که کودک در این زمان باید از توجه و
مهم است تا علاقه و انگیزهی آنها را برای آموزش حفظ
برای آموزش این مرحله از مداخله موارد زیر
هر برنامهی تمرین برای کودک نه تنها باید با هدف
استفاده از فعالیتهای بدنی برای بهبود رفتار کودکان درخودمانده(اتستیک)."