خلاصه ماشینی:
"امید را با اسلوبترین شاعر زبان فارسی،خواهیم یافت زیرا تنها اوست که با پذیرفتن اصولی در زمینهء موسیقی شعر و قالب آن و عناصر پیوند معنوی در شعر(چه آنها که خود به خود به وجود آورده و چه آنهاکه از میراث گذشتگان بوده و او دیگر بار در شعر امروز احیا کرده)اسلوبی به وجود آورده است که از همه اسلوبهای رایج شعر امروز به نیروتر و پر تاثیرتر است و راز هنر جاودانه از یک سوی در همین«پذیرفتن»است و از سوی دیگر در«اسیر نشدن»آن پیکر تراش بزرگ تاریخ هنر،که تندیسهای شگفتآور او مایهء حیرت دیدگان هنرشناس،در طول تاریخ بوده،گاه میشد که در کنارهء آن تندیسها بازماندهای از سنگ را نگاه میداشت و تراش نمیداد تا بینندهء کار او،بداند که آن تندیسها به اندام،با این همه تناسب و هماهنگی و آثار حیات که در آنهاست،چیزی به جز پارهای سنگ،آن هم سنگی سرد و سخت،نمیباشد و این نیروی خلق و آفرینش هنری است که از چنان میدان دشواری سرافراز بیرون آمده و از تراش سنگی آن چنانی،پیکری این چنین،به حاصل آورده است،وگرنه از موم هر ناتوان بی هنری،قدرت پرداختن چنان تندیسی-گرچه نه به آن زیبایی-دارد و یا دست کم میتواند که داشته باشد،اما تندیس او در اندک گرمای آفتاب به روی هم میخوابد."