خلاصه ماشینی:
"توجه به قصه ساده صحنه و سیر روایتگری آن(این که قطار در حال حرکت است و،در واقعیت زمانی فیلم مدتی بیش از یک دقیقه برای ترک آن،و بازگشت دختر به سوی مرد،باقی نمیماند)روشنگر این نکته بدیهیست که، کارگردان مطلقا درکی از معنای میزانسن (صحنهپردازی)ندارد.
وجه بصری صحنه که سعی شده(بر اساس ترکیب فضای پیشزمینه،و پس زمینهای که دختر در سکوی ایستگاه وارد قاب میشود،و در طی مسیر سالن به سوی دوربین پیش میآید)زیبا جلوه کند،وجه میزانسن و شکل بازی بازیگران و نحوهایست آنها جهت القای حس یک عشق،و در نتیجه،کل بار معنایی صحنه فدای نابلدی کارگردان از مفهوم کارگردانی و صحنهپردازی و فقدان درک وی از معنای سینما شده است.
این صحنه کلیدی و مهم دومین فیلم آقای منصوری،برای تماشاگر سینما کیهان نشانه بارزیست از این که،چگونه،بی آنکه شناختی ازسینما داشت-میتوان فیلمساز شد.
تماشاگر ته شهری ما اگر کمی بالاتر بیاید،میتواند شاهد این باشد که،چگونه میتوان فیلم بد ساخت."