چکیده:
افزایش میزان نارضایتی در ازدواج ها و اثرات سوء آن بر سلامت جسم و روان همسران و فرزندان، ضرورت انجام بهسازی در تعاملات زناشویی و تدوین برنامه های گوناگون غنی سازی را بیش از پیش مطرح ساخته است. پژوهش حاضر نیز در راستای پرداختن به این ضرورت، از شیوه آموزشی گاتمن که تحقیقات طولی مفصلی بر روی عوامل موثر بر دوام و تقویت روابط زناشویی انجام داده است، استفاده نموده است تا تاثیر برنامه آموزشی ارتقاء کیفیت زندگی زوجین بر افزایش رضایتمندی زناشویی و سلامت روان را نشان دهد. بدین منظور 16 زوج به روش نمونه گیری در دسترس در دو گروه آزمایش و گواه جای گرفتند. شرکت کنندگان به سه آزمون انریچ، داس و سلامت روان عمومی در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری پاسخ دادند. بررسی نتایج با استفاده از آزمون t و تحلیل کواریانس، حاکی از آن بود که برنامه آموزشی استفاده شده، باعث افزایش رضایتمندی زناشویی و نیز سلامت روان در گروه آزمایش شده و این تغییرات در طول یک ماه پیگیری حفظ شده است.
خلاصه ماشینی:
"پژوهش حاضر نیز درراستای پرداختن به این ضرورت،از شیوه آموزشی گاتمن{o5o}که تحقیقات طولی مفصلی بر روی عوامل مؤثر بر دوام وتقویت روابط زناشویی انجام داده است،استفاده نموده است تا تأثیر برنامه آموزشی ارتقاء کیفیت زندگی زوجین برافزایش رضایتمندی زناشویی و سلامت روان را نشان دهد.
بررسی نتایج با استفاده از آزمون t و تحلیل کواریانس،حاکی از آن بود کهبرنامه آموزشی استفاده شده،باعث افزایش رضایتمندی زناشویی و نیز سلامت روان در گروه آزمایش شده و این تغییراتدر طول یک ماه پیگیری حفظ شده است.
با بررسی تحقیقات مربوط به رضایتمندی زناشویی و سلامت روان نتیجهگیری میشود که متأسفانه عدم وجود این عوامل مؤثر در بسیاری از ازدواجها،منجر به افزایش نارضایتیزناشویی و عوارض گسترده آن شده است.
همچنین این برنامه نمرات گروه آزمایش را در آزمون سلامت عمومی نسبت به گروه کنترل بهبود بخشیدهاست؛لذا هر دو فرضیه تحقیق مبنی بر اثربخشی برنامه آموزشی ارتقاء کیفیت زندگی بر افزایشرضایتمندی زناشویی و سلامت روان دانشجویان،پذیرفته شدند.
بحث و نتیجهگیری چنانچه مشاهده شد،هشت زوج شرکتکننده در گروه آزمایش این پژوهش طی هفت جلسهتحت آموزشهای متنوعی برای بهبود روابط عاشقانه،افزایش میزان جذب محبت و احترام،بهبود ابعادصمیمیت،تقسیم قدرت،مهارتهای حل تعارض،غلبه بر مشکلات دائمی و معنا بخشیدن به زندگی قرارگرفتند،که اثربخشی ان مشاهده شد،بنابراین فرضیه افزایش رضایتمندی زناشویی به اثبات رسیده است.
مارکمن و همکاران(1993)نیز در مطالعهای اثربخشی یک برنامه آموزشی طولی را درپیشگیری از نارضایتی زناشویی و طلاق با استفاده از تکنیک گوینده-شنونده در نظریه گاتمن نشان داده وگزارش نمودند که بهطور معناداری عواطف مثبت،ارتباط بهتر و رفتارهای حل مسأله مناسبتر در گروهآزمایش افزایش یافته است(کورنلیوس و آلسی،2007).
M. J,namttoG eht dna egairram fo lanruoJ."