خلاصه ماشینی:
"بخش سیزدهم بحران سیاسی ایران در دیپلماسی ایران و پیامدهای آن افغانستان از حماسه تا فاجعه نوشتهء دکتر پرویز ورجاوند در جریان حملهء طالبان و پاکستان به شمال افغانستان،ایران به استناد مادهء هفتم قرارداد پاریس میتوانست از موضع قدرت عمل کند و تجاوز را متوقف سازد اوضاع و احوالی که طی چند ماه اخیر در پی یورش مجدد طالبان به شمال افغانستان و تصرف بخشهای عمدهای از این ناحیه،بویژه پایتخت دوم دولت ربانی یعنی مزار شریف،و کشتار دیپلماتهای ایران و...
دربارهء نتایج این حرکت با توجه به هزینههای سنگین آن،تا به دست آمدن آگاهیهای لازم نمیتوان قضاوت کرد،ولی یادآور میشویم که اگر دستگاههای اطلاعاتی ایران خوب عمل کرده بودند و هوشیارانه همه چیز را زیر نظر میداشتند و وزارت امور خارجه برای چندمین بار فریب پاکستان را نخورده بود و میدان را در اختیار آن نگذاشته بود،ما میبایست مانوور نظامی را دست کم دو ماه زودتر آغاز میکردیم و در آن صورت نیاز به دو بار نقل و انتقال نیروها و حتی این حجم از نیرو نمیبود.
برای ما دفاع از گروههای تندرو فلسطینی مرجح است یا حفظ منافع و حریم امنیتی مرزهای خودمان؟اگر نتوانیم منافع خود را در چهار جهت سرزمینمان حفظ کنیم و از اقتدار و اعتبار لازم برخوردار نباشیم، چگونه قادر خواهیم بود در صحنهء سیاست منطقه و فراتر از آن حضور یابیم و به نقشآفرینی به سود این یا آن بپردازیم؟اگر در زمینهء بحران افغانستان سربلند بیرون نیاییم و نتوانیم از منافع برادرانی که طی هزارهها با ما وحدت فرهنگی و تاریخی داشتهاند با جرأت دفاع کنیم و به تاخت و تاز گروهی واپسگرا و تجاوزگریهای یک دولت همسایه پایان بخشیم،سخت آسیبپذیر خواهیم شد و پس از تجاوز عراق و طالبان باید در بخشهای شمالی و غربی و..."