خلاصه ماشینی:
"4-تدابیر شورای امنیت سازمان ملل متحد در زمینه رژیم اشغال و اصل حق خودمختاری مردمان با دو قطعنامه 1483/22 مه 2003 و 1511/در 6 اکتبر همان سال که براساس فصل هفتم منشور تصویب شد، این شورا وجود حکومت اشغالی ساخته آمریکا و انگلیس را به رسمیت میشناسد و یک نظام حقوقی موقت( coh da )برای این اشغال در نظر میگیرد.
تنها برای بازسازی جامعه عراق به کشورهای اشغالگر اجازه بهرهبرداری از منابع طبیعی عراق داده میشود که هم باید در خدمت تأمین نیازهای اساسی مردمان غیر نظامی این کشور قرار گیرد و هم هزینه برقراری نظم عمومی را تأمین کند؛یعنی اموری که هماهنگ با نظامی حقوقی کلاسیک اشغال است اما استقرار دوباره تأسیسات اقتصادی که در مرحله نخست جنگ ویران شده بود نیز تجویز میشود.
در پاسخ این پرسش میتوان گفت که فصل هفتم منشور، آزادی عمل بدون قید و شرطی به این رکن بین المللی داده است که براساس آن در این قضیه، (اشغال عراق)، میتواند به شکل مشروع یا به عنوان استثنا بر قاعده و برحسب اوضاع و احوال سیاسی یا اقتصادی، حق مردمان این کشور را برای جلوگیری از دخالت حکومت اشغالگر در امور داخلی و خارجی خود به حالت تعلیق درآورد.
اگر دکترین توبار در 1907-وزیر امورخارجه وقت اکوادور-شناسایی حکومتها را به قدرت یافتن«قانونی»آنها مشروط کرده بود و از این راه نظم موجود را در جهت منافع قدرتهای بزرگ تأمین میکرد، اما اصل آزادی ملتها در تعیین سرنوشت خود این اثر ایستا را به یک تحول پویا تبدیل کرد و انقلاب دائمی را در نظم موجود (euq utats) و مهمتر اینکه در چارچوب قواعد حقوقی حاکم بر آن در جهت منافع مردمان نیرو بخشیدن تا بدین ترتیب حقوق بین الملل معاصر از حقوق بین الملل کلاسیک جدا شود."