چکیده:
مداخله ای که بتواند مهارت های تقلیدی خودبه خودی را در طول تعامل طبیعی آموزش دهد ممکن است تاثیر به خصوصی برای افزایش انعطاف پذیری، تقلید اجتماعی و دیگر مهارت های ارتباط اجتماعی داشته باشد. آموزش تقلید متقابل یک مداخله طبیعی برای آموزش تقلید خودبه خودی در طول تعاملات بازی با یک شریک بازی است که برای آموزش کودکان درخودمانده کم سن و سال طراحی شده است. این رویکرد رشدی، روشی کودک محور است که در یک محیط طبیعی روی می دهد. این مقاله به بررسی روش آموزش تقلید متقابل و اثربخشی آن در درمان کودکان درخودمانده می پردازد.
خلاصه ماشینی:
"مزایای روش آموزش تقلید متقابل استفاده از روش تقلید متقابل دارای مزایایی است که در زیر به آن اشاره میشود: خودانگیزی بیشتر افزایش سطح پاسخگویی به محرکهای مختلف افزایش آستانه تحمل تماسهای جسمی و لمسی افزایش توانایی تحمل دیگران در هنگام انجام تعامل و توانایی درک لذت از برخورد با دیگران تمایل بیشتری به همراهی با دیگران گسترش سطح ارتباط بهبودی در رفتارها افزایش میزان آرامش بهره این روش برای درمانگران استفاده کننده از آن: افزایش میزان و سطح انگیزش کسب دیدگاه مثبتتری نسبت به کودکان نشان دادن تیزبینی و دقت بیشتر در هنگام تعیین زمان تکمیل یک فعالیت آغاز شده از جانب مراجع هوشیاری بیشتر نسبت به دریافت محرکهای مختلف از جانب فرد مراجع افزایش و بهبود سطح مهارتهای مربوط به مشاهده دیدگاه گسترش یافته و عمومی از این روش حاکی از وجود انعطاف و چندبعدی بودن آن است و بزرگترین مزیت آن را میتوان طبیعی بودن، سهولت و عدم نیاز به استفاده از تجهیزات گرانبها در نظر گرفت (اینگرسل، 2008 ).
این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی دو مداخله، آموزش تقلید متقابل و الگوسازی ویدیویی در افزایش کسب تقلید در کودکان مبتلا به درخودماندگی صورت گرفت و این پژوهش را بر روی 6 کودک پسر درخودمانده که - Cardon & Wilcox بهطور تصادفی در شرایط درمانی قرار گرفتند، انجام دادند."