چکیده:
گسترش شتابان دانشگاه ها در سال های اخیر به اشتغال دانش آموختگان دانشگاهی دامن زده، به گونه ای که جامعه با پدیده ای به نام فارغ التحصیلان بیکار مواجه شده است. ساختار های موجود دانشگاه ها نیز در حال حاضر با هدف آموزش تخصصی شکل گرفته است و کمتر آموزش کار آفرینی را مد نظر قرار داده است. هر چند در حال حاضر آموزش کار آفرینی در دانشگاه ها، تا حدودی مورد توجه قرار گرفته است با این حال تا رسیدن به وضع مطلوب فاصله زیادی وجود دارد. هدف مقاله حاضر بررسی آموزش کار آفرینی در دانشگاه ها است. از این رو به بررسی شیوه های آموزشی کار آفرینی در دانشگاه ها پرداخته شده و با استفاده از تجارب کشورهای موفق در آموزش کار آفرینی در سطح دانشگاه، مدلی را برای آموزش کار آفرینی ارائه می دهد. روش کار اسنادی است و برای گرد آوری اطلاعات از اسناد و مدارک داخلی و خارجی، پایگاه های اطلاع رسانی معتبر، کتاب ها و مقالات معتبر استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که کار آفرینی، مهارتی قابل آموزش بوده و شیوه های مختلفی برای آموزش آن وجود دارد. از جمله آنها آموزش کار آفرینی به صورت ارائه واحد های درسی، ارائه دوره های کار آفرینی به صورت رسمی در قالب دوره های کارشناسی ارشد و دکترا و ادغام مهارت های کار آفرینی با سایر دروس می باشد.
One of the problems of university graduates is employment. Rapid expansion of universities in recent years has fueled the problem so that the community is faced with a phenomenon called unemployed graduates. The structures of the university are currently formed based on the aim of Specialized Training and less attention is paid to entrepreneurship education. Although more attention has been given to entrepreneurship education in universities، it is not desirable yet. The purpose of this paper is to investigate the methods of entrepreneurship education in universities and to provide a model for entrepreneurship education at university level by using the experiences of successful countries in entrepreneurship education.
The method used is document، and internal and external documents، databases and authoritative information، books and articles are used for gathering data. . The results show that Entrepreneurship is a skill which can be taught، and there are various methods for teaching it such as offering entrepreneurship training courses، e.g.، offering formal entrepreneurship courses at Master’s and PhD degrees and integration of Entrepreneurial skills with other subjects
خلاصه ماشینی:
com ) ** استاد گروه علوم تربيتي دانشگاه اصفهان *** کارشناسي ارشد تاريخ و فلسفه آموزش و پرورش مدرس دانشگاه پيام نور زواره مقدمه اگرچه هدف اوليه از شکل گيري دانشگاهها و موسسات آموزش عـالي، آمـوزش هـاي تخصصي و پژوهش بوده است ؛ اما از آنجايي که آموزش کـارآفريني ابـزاري مـوثر در آمادگي دانش آموختگان براي بازار کار آينده و به طور خاص براي کسـب و کارهـاي کوچک مي باشد (هينس ١ و ريچاردسون ٢، ١٣٣١: ١٢١)، در زمان حاضـر آمـوزش هـاي کارآفريني و آماده کردن دانشجويان براي ورود به بازار کار نيز، از رسـالت هـاي مهـم دانشگاه محسوب ميشود، به طوري که بسـياري از دانشـگاه هـاي معتبـر در سرتاسـر جهان ، اين گونه آموزش ها را در برنامه هاي درسي خود گنجانده اند.
education in enterprise کسب و کار، ايجاد دوره هايي در جهت ايجاد مهارت ها، نگرش ها و ارزش هاي مـورد نياز براي آغاز، مالکيت و مديريت کار در يک سرمايه گـذاري شـغلي موفـق ، در ايـن حيطه قرار مي گيرد.
آموزش مهارت هاي پيش نياز براي کارآفريني و توانمندسازي دانشجويان ، از طريق ارتباط مستقيم با مالکان و مديران اصلي کسـب و کارهـاي کوچـک و بـه طـور کلـي کارآفرينان نيز يکي ديگر از شيوه هاي موثر ميباشد.
(به تصویر صفحه رجوع شود) شکل (٢) مدل شيوه هاي آموزش کارآفريني در دانشگاه در پايان بايد خاطرنشان کرد که براي گسترش کارآفريني و تربيت فارغ التحصيلان کارآفرين ، لازم است در برنامه درسـي دانشـگاه هـا هـم آمـوزش هـاي رسـمي و هـم غيررسمي کارآفريني مورد توجه قرار گيرد.