Abstract:
در نظر شاعران معاصر فلسطینی خاک وطن اشغالی به مثابه دلبری است با بی نهایت نام های فریبنده و زیبا. شاعر برای دست یافتن به محبوب خود [وطن] از روزنه خیال وارد می شود و نگاه ویژه و متفاوتی به آن دارد. پس از وقوع حوادث سخت و بحرانی فلسطین که با اشغال این سرزمین در 1948 به اوج خود رسید، شاعر از «زن»به عنوان نمادی برای بیان احساس و شدت دلبستگی خود به وطن بهره جست. از این رو برای برانگیختن شور حماسه و ایثار در کالبد بی جان هموطنانش، میهن اشغالی خود را به زیبارویی دربند تشبیه می کرد که جوانان وطن برای آزادی او از بذل جان دریغ نورزیده اند. مسلما جنیست شعرای فلسطینی در کیفیت بهره گیری از این نماد و نوع نگرش و تفکر آنان بی تاثیر نبوده است. نگارندگان در این پژوهش کوشیده اند تا به جستجوی نگاه نمادین شعرای فلسطینی به زن، از خلال آثار و اندیشه های دو تن از شاعران برجسته این سرزمین یعنی فدوی طوقان و ابوسلمی بپردازند.
Machine summary:
پس از وقوع حوادث سخت و بحرانی فلسطین که با اشغال این سرزمین در ١٩٤٨ به اوج خود رسید، شاعر از «زن »به عنوان نمادی برای بیان احساس و شدت دلبستگی خود به وطن بهره جست .
هر چند در این میان رویدادهای ناگواری چون سرکوب انقلاب عراق در ١٤ ژوئیه ١٩٥٨ و گسسته شدن وحدت مصر و سوریه درجهان عرب به وقوع پیوست (ملاابراهیمی، گاهشمار، ١٣٨٩: ٦٨ و٧١)، اما تا زمانی که جمال عبدالناصر ندای رهایی فلسطین را سر میدهد، حس و شور و اشتیاق بازگشت به وطن در آثار شاعران فلسطینی به گونه ای ملموستر و پررنگ تر خودنمایی میکند.
لذا در این نوشتار به بررسی نگاه شعرای فلسطینی به زن، در شرایط سیاسی و اجتماعی مختلف پرداخته و کوشیدهایم تا پاسخ سؤالهای زیر را به دست آوریم : ١- شعرای فلسطینی از چه زمانی زن را به عنوان نمادی برای وطن اشغالی برگزیدند؟ ٢- نوع نگرش و طرز تفکر آنان در این راستا چگونه بود؟ ٣- آیا جنسیت شعرا تأثیری در چگونگی استفاده آنان از این نماد داشته است ؟ مقاله حاضر با استفاده از روش تحلیلی ـ توصیفی به واکاوی نگرش شعرای فلسطینی به زن پرداخته و در این پژوهش از سرودهای دو شاعر نامور این دیار یعنی فدوی طوقان و ابوسلمی بهره برده است .
از این رو ابوسلمی پیش از اشغال فلسطین غالبا چکامه های خود را با تغزل و نسیب به معشوق واقعی آغاز میکند و با تغزل به وطن پایان میدهد.