Abstract:
هدف: پژوهش حاضربا هدف بررسی اثربخشی آموزش مدل تلفیقی رویکرد هیجانمدار و مدل گاتمن برکاهش احساس تنهایی زنان متاهل انجام گرفت . روش: این پژوهش به شیوة آزمایشی از نوع پیشآزمون» پسآزمون و پیگیری با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری این پژوهش زنان متاهل مراجعهکننده به خانه سلامت تهرانسر منطقه 21 میبودند. نمونه شامل ۲۶ نفر از افراد جامعه بودند که به روش نمونهگیری در دسترس انتغاب شدند و به صورت تصادفی ۱۳ نفر در گروه آزمایش و ۱۳ نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. دراین پژوهش از مقیاس کوتاه احساس تنهایی اجتماعی و هیجانی بزرگسالان (SELSA-S ) استفاده شد. در نهایت دادهها با استفاده از آزمون کوواریانس چندهتغیری تحلیل شدند. یافتهها: نتایج نشان داد که آموزش مدل تلفیقی رویکرد هیجانمدار ومدل گاتمن موجب کاهش معناداراحساس تنهایی و تمام خردهمقیاسهای آن (احساس تنهایی خانوادگی, احساس تنهایی رمانتیک. احساس تنهایی اجتماعی) شده است (p<0/05) همچنین نتایج آزمون اندازهگیری مکرر نشان داد که اثربخشی آموزش مدل تلفیقی حاضربعد از یک ماه ماندگار بوده است (p<0/05). تیجه گیری: نتایج پژوهش حاکی از این است که از آموزش مدل تلفیقی رویکره هیجانمدار و مدل گاتمن میتوان برای کاهش احساس تنهایی زنان متاهل استفاده کرد.
Machine summary:
"نتیجهگیری: نتایج پژوهش حاکی از این است که از آموزش مدل تلفیقی رویکرد هیجانمدار و مدل گاتمن میتوان برای کاهش احساس تنهایی زنان متاهل استفاده کرد.
در راستای تحلیلهای استنباطی و بررسی فرضیه پژوهش که آموزش مدل تلفیقی هیجانمدار و مدل گاتمن بر کاهش احساس تنهایی زنان متاهل تأثیر دارد، با توجه به برقرار بودن مفروضههای تحلیل کوواریانس چند متغیری (همگنی ضرایب رگرسیون، همگنی واریانسها (آزمون لوین)، نرمال بودن توزیع دادهها (آزمون شاپیرو ویلک) از این آزمون استفاده شد که نتایج آن در جدول 2 ارائه شده است.
همچنین نتایج آزمون تعقیبی در مراحل مختلف آزمون در گروه آزمایش نشان داد که میانگین دو مرحله پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری تفاوت معناداری دارد، بنابراین اثربخشی تأثیر آموزش مدل تلفیقی رویکرد هیجانمدار و گاتمن بر کاهش احساس تنهایی زنان متاهل بعد از گذشت یک ماه ماندگار است.
همچنین در تبیین دیگر اثربخشی آموزش این مدل تلفیقی رویکرد هیجانمدار و مدل گاتمن بر کاهش احساس تنهایی میتوان گفت، از آنجایی که جلسات آموزشی به صورت گروهی و در بین افرادی که از نظر سطح اقتصادی و فرهنگی به هم نزدیک بودن برگزار شد، حضور آنها در کلاس به صورت گروهی امکان بهرهمندی از مزایای گروه و صمیمیت و احساس تعلق به یکدیگر را برای شرکتکنندگان در کلاس آموزشی فراهم نمود و احتمالا سبب کاهش احساس تنهایی اجتماعی (احساس تنهایی اجتماعی، فقدان شبکهای از روابط اجتماعی که فرد در آن جزیی از گروه دوستان با علایق و فعالیتهای مشترک باشد و یا نداشتن جایگاهی در جامعه تعریف میشود (ویس، 1973)) شده است."