Abstract:
مقاله حاضر در صدد پاسخگویی به این پرسش که مسئولیتهای حقوقی ناشی از عدم اعمال برخی تعهدات بینالمللی از سوی دولتها، در قبال دیگر دولتها و نیز در قبال مردم چیست؟ یافتهها حاکی از آن است که بر اساس کنوانسیون بینالمللی حقوق بشر، بویژه میثاق بینالمللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، ارائه خدمات بهداشتی و درمانی از سوی دولتها، صرفاً به اتباع و مردم موجود در سرزمین خود محدود نبوده بلکه تعهد به همکاریهای بینالمللی در این خصوص مطرح میباشد؛ از سوی دیگر، با انتشار ویروس کرونا و شیوع بیماری نوپدید و مهلک کووید 19 در دنیا، دولتها اقدام به ارائه خدماتدرمانی اجباری به افراد – خصوصاً مبتلایان به این بیماری- نمودهاند؛ الزمی بودن خدمات با قواعد حقوق بشر منافی دارد. دادن این خدمات، جدای از تضییع برخی حقوق فردی و جمعی، در عمل منجر به نقض برخی تعهدات بینالمللی آنها نیز گردیده ، اما با توجه به آنکه این اقدامات اختیاری و موقتی است، دولتها نمیتوانند از عدم امکان اجرای مطلق معاهدات خود در مجامع بینالمللی سخنی به میان آورده و به تبع آن، نقض تعهداتبینالمللی خود را توجیه نمایند چرا که اثرات بحران کرونا بر فقدان امکان اجرای معاهدات متفاوت است پس، این سخن که شیوع ویروس کرونا به طور جامع مانع از انجام تعهدات دولتها میشود، پذیرفتنی نیست و صرفاً دولتها میتواند با تاکید به قاعده «فورس ماژور» ماده 23 موضوع مسئولیت بینالمللی دولتها، مانع از قبول تقصیر ناشی از فقدان انجام معاهده شده و خود را از مسئولیت نقض تعهد، مبرا سازند.
The present article seeks to answer the question of what are the legal responsibilities arising from the non-fulfillment of certain international obligations by governments, towards other governments and also towards the people? Findings indicate that according to the International Covenant on Human Rights, in particular the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights, the provision of health care by governments is not limited to nationals and peoples in their own country, but a commitment to international cooperation in this field. Is particularly important; On the other hand, with the spread of the corona virus and the outbreak of the emerging and deadly disease Covid 19 in the world, governments have begun to provide compulsory treatment services to people, especially those with the disease; The necessity of services is contrary to human rights rules. The provision of these services, in addition to violating some individual and collective rights, has in practice led to the violation of some of their international obligations, but given that these measures are optional and temporary, governments can not talk about the impossibility of full implementation of their treaties in international forums. To justify the violation of their international obligations because the effects of the Corona crisis on the inability to implement treaties are different. By emphasizing the rule of "force majeure" in Article 23, the subject of international responsibility of states, they prevent the admission of guilt resulting from the failure to perform the treaty and absolve themselves from the responsibility of breach of obligation.
Machine summary:
بحران کرونا و مسئوليت حقوقي بين المللي دولتها در حوزه سلامت 1 خيرالله طاهرخاني تاريخ دريافت :٢٠ /١٣٩٩/١ سميه رحماني ٢ تاريخ پذيرش : ١٣٩٩/٣/٢١ 3 بختيارعباسلو 4 افشين طاهرخاني چکيده مقاله حاضر در صدد پاسخگويي به اين پرسش که مسئوليتهاي حقوقي ناشي از عدم اعمال برخي تعهدات بين المللي از سوي دولتها، در قبال ديگر دولتها و نيز در قبال مردم چيست ؟ يافته ها حاکي از آن است که بر اساس کنوانسيون بين المللي حقوق بشر، بويژه ميثاق بين المللي حقوق اقتصادي ، اجتماعي و فرهنگي ، ارائه خدمات بهداشتي و درماني از سوي دولتها، صرفاً به اتباع و مردم موجود در سرزمين خود محدود نبوده بلکه تعهد به همکاري هاي بين المللي در اين خصوص مطرح مي باشد؛ از سوي ديگر، با انتشار ويروس کرونا و شيوع بيماري نوپديد و مهلک کوويد ١٩ در دنيا، دولتها اقدام به ارائه خدمات درماني اجباري به افراد – خصوصاً مبتلايان به اين بيماري - نموده اند؛ الزمي بودن خدمات با قواعد حقوق بشر منافي دارد.