Abstract:
تمدن یا همان مدن به معنای شهرنشینی یا زندگی در شرایط مدنی مناسب با معیارهای معینی تعریف می گردد. زندگی اجتماعی در یک ساختار منظم می تواند عامل توسعه، رفاه و آرامش برای شهروندان آن جامعه باشد. این نمونه تمدنی در ایران دوره باستان وجود داشته است که در دوره هخامنشیان قابل رصد است. در دوره های بعدی به دلیل ورود و نفوذ فرهنگ بیگانگان و تفکرات هلنیستی و سایر اندیشه ها، نوعی اختلال در هویت ایرانی بوجود آمد. این نارسایی به دلیل ترکیب دیگر نمونه های تمدنی با مدل مدنیت ایرانی منجر به فرهنگی آمیخته در ایران شد. پژوهش حاضر با روش تحلیل مفهوم هویت در دوره های تاریخی معین، سعی در نشان دادن تصویری از چگونگی هویت ایرانی در قرن یکم تا چهارم هجری دارد.
Civilization is defined as urbanization or living in appropriate civic conditions by certain criteria. Social life in a regular structure can be a factor of development, prosperity, and tranquility for the citizens of that community. This example of civilization existed in ancient Persia, which can be observed in the Achaemenid period. In later periods, due to the entry and influence of foreign culture and Hellenistic and other thoughts, a kind of disturbance in Iranian identity arose. This failure led to a mixed culture in Iran due to the combination of other civilizational examples with the Iranian civility model. That is, originality changed over time in most different cultures and a kind of combination replaced the combined cultures. The present study attempts to show a picture of Iranian identity in the 1st to 4th centuries AH by analyzing the concept of identity in certain historical periods.
Machine summary:
در دوره های بعدی به دلیل ورود و نفوذ فرهنگ بیگانگان و تفکرات هلنیستی و سایر اندیشه ها، نوعی اختلال در هویت ایرانی بوجود آمد.
این بدین معناســت که در دوره های پیش از آن مقاومتی در باب هویت ملی وجود داشــته است و آن ســردرگمی ذهنی ، بســتری برای بحران هویت و تمدنی مجهول را نشــان می دهد و در قرن چهارم هجری اندیشــمندان در جستجوی آن تمدن مجهول ملی و درصدد احیای آن بوده اند.
در ً این راستا کاملا بدیهی است که عوامل جغرافیایی ، سیاسی ، ایدئولوژیک و ناسیونالیسم بسترساز مســاله هویت و تمدن ایرانی در قرن چهارم هجری بوده است .
یکی از مهم ترین عوامل هویت ملی همان نام ایران بوده است که با توجه به نفوذ و آمیختگی دیگر فرهنگ ها و تمدن ها دچار تغییر نشده است به طوری که این موضوع در آثار مصری ، هندی و یونانی قابل رصد است .
هویت ایرانی در دوره امویان و عباسیان پس از ورود اســلام به ایران در دوران خلفای راشدین و امویان ، حکامی که از جانب والیان بصره و کوفه به ایــران می آمدند همه عرب بودند.
بدون شــک ورود آداب و سنن جدید تاثیراتی را بر فرهنگ و تمدن گذشته ایران قرار می داد اما در باب هویت به تدریج رویکرد عربگرایی و ناسیونالیســم عربی در ایران دوره خلافت عباسیان کاهش یافــت به طوری کــه عنصر ایرانی در بین حکام عباســی ورود و نفوذ یافــت .
نتیجه جســتجوی هویت ملی به عنوان گمشده ای در اعماق تاریخ ، همواره یکی از دغدغه های هر ایرانی بوده است .