Abstract:
از قرن نوزدهم به همراه پیشرفت انسان در عرصه علم و تکنولوژی، نیاز جوامع به یکدیگر افزایش یافته ، به گونه ای که امروزه هیچ کشوری را نمیتوان یافت که خود را بینیاز از سایر کشورها بداند. براین اساس یکی از راههای اعمال فشار بر کشورهای نقض کننده حقوق بین الملل ، استفاده از ابزار تحریم های بین المللی است . تا کشورهای مذکور رفتار خود را تعدیل نمایند. اگرچه در مواردی کشورهای قدرتمند از این ابزار سوءاستفاده کرده و از آن در جهت منافع ملی و سیاست های سلطه گرانه خود استفاده کرده اند. لیکن استفاده از تحریم بین المللی به عنوان اقدام متقابل و نیز نوعی اقدام جمعی از سوی شورای امنیت مشروع بوده و چنانچه انجام آن با بررسی وضعیت کشور خاطی و نقاط ضعف آن همراه باشد و برای هر کشور تحریم خاص اعمال گردد، میتوان به کارایی تحریم به عنوان ضمانت اجرایی موثر امیدوار بود.
Machine summary:
ليکن استفاده از تحريم بين المللي به عنوان اقدام متقابل و نيز نوعي اقدام جمعي از سوي شوراي امنيت مشروع بوده و چنانچه انجام آن با بررسي وضعيت کشور خاطي و نقاط ضعف آن همراه باشد و براي هر کشور تحريم خاص اعمال گردد، ميتوان به کارايي تحريم به عنوان ضمانت اجرايي مؤثر اميدوار بود.
. مقدمه امروزه تحريم هاي بين المللي به عنوان ابزاري براي اعمال فشار اقتصادي بر کشورها از سوي جامعه جهاني در جهت تعديل در سياست ها و رفتار آنها مطرح است .
اما استفاده از تحريم هاي تجاري با هدف تأمين منافع خاص کشور تحريم کننده و بدون توجه به منافع و خواست هاي ساير اعضاي جامعه جهاني و برخلاف اصول و موازين بين المللي، سياستي است که در سال هاي اخير از سوي پاره اي از قدرت ها، خصوصا ايالات متحده آمريکا عليه برخي از کشورهاي در حال توسعه که سياست ها و مواضعشان با منافع آنها سازگاري نداشته اعمال شده است .
اگرچه در منشور ملل متحد استفاده از تحريم ها توسط شوراي امنيت براي تعديل رفتار دولتي که صلح و امنيت را به خطر مياندازد مجاز ميباشد، ليکن بايد اين پرسش را مطرح کرد که چنان چه هدف تحريم قابل تحقق نباشد، تا چه مدت بايد آن را ادامه داد؟ با وجود اين که آثار تحريم بر دولت خاطي در درازمدت مشخص ميگردد، ولي افزايش بيرويه مدت اعمال تحريم ها فقط ميتواند موجب شود که هزينه هاي بشردوستانه آنها افزايش يافته و عوارضي ببار آورد که در ابتدا پيش بيني نشده بود.