Abstract:
دکتر مصطفی عبد الغنی در این نوشتار به نقل از دکتر عبد الخالق لاشین وضع تاریخنگاری مصر را در این روزگار،در سه دوره بر میرسد.دوره نخست(1835-1919) با ظهور رفاعة الطهطاوی و شاگردان وی آغاز میشود.دوره دوم(1919-1960)را با آمدن«مورخ متخصص و حرفهای»،از دوره پیشین میتوان باز شناخت و دوره سوم، هنگامه گسترش شتابنده علوم و تأثیرگذاری آنها در یکدیگر است.
Machine summary:
"دکتر عبد الخالق لاشین،استاد تاریخ چنین نوآوری کرد و به گفته خود او نبود ترتیب،گاهی این مراحل را به هم میریزد که این مشکل،در کارهای نوشته شده در زمینه تاریخ چنانکه وی آن را سامان داده است،به توضیح نیاز دارد،اما با وجود این، تاریخنگاری مصر را با توجه به مراحل آن از دهه سیام قرن نوزدهم تا پایان قرن بیستم، چنین میتوان تقسیم کرد: دوره نخست(5381-9191) 1.
رفاعة الطهطاوی رفاعة با کارها و مسئولیتهای فراوانش،در این دوره بسیار تأثیر گذارد: الف)وی هنگامی که در بخش توپخانه،مترجم بود(پیش از 5381 م)،در مصر مدرسهای برای تاریخ و جغرافیا تأسیس کرد و نخستین بار در مدرسههای این کشور به تدریس تاریخ پرداخت.
کتاب تاریخ مصر که مصطفی الزرابی، محمد عبد الرازق عبد الله ابو السعود،در 9381 میلادی آن را از فرانسه به عربی برگرداندند و با عنوان«بدایة القدماء و هدایة الحکماء»چاپ شد،یکی از این نمونههاست.
صالح مجدی(62-7281 م)،متولد روستای«ابورجوان» وی با علی مبارک در نوشتن کتابی درباره تاریخ مصر از دوره فراعنه تا 0611 هجری قمری(2471 م)همکاری کرد.
3. عبد الله ابوالسعود افندی(0281 م)،متولد«دهشور» وی به تدریس در مدرسه دارالعلوم و نوشتن مقاله پرداخت و با گروه تحریر مجله روضة المدارس همکاری کرد و افزون بر این،نخستین مجله ملیگرایانه را در مصر به نام وادی النیل(6681 م)به راه انداخت و در مقالههای فراوانی در زمینه تاریخ در آن منتشر کرد.
4. علی مبارک(3281 م)،متولد«برنبال» وی کتاب نقشههای سرزمینی تطبیقی را با نام الخطط التوفیقیة در بیست جلد و به سبک خطط مقریزی نوشت و در نوشتن کتابی ویژه مصر که از دوران فراعنه آغاز میشد، با صالح مجدی همکاری کرد،اما این کتاب چاپ نشد."