چکیده:
کارکرد گالریهای خصوصی و اساسا مسالهی گالریداری خصوصی در اقتصاد هنر، بسیار قابل تامل است. گالریهای خصوصی، نقشی تعیینکننده در بازار هنرهای تجسمی ایفا مینمایند و شناخت کارکردهای آن، بهلحاظ اقتصاد هنر، دارای اهمیتی بنیادی است. جستار پیشرو، نگاهی است مبانیشناسانه به وجوه شناختی عرضهی کالاهای هنرهای تجسمی در گالریهای خصوصی ایران، و در پی آن بوده است که از خلال تاریخشناسی مکانیزم عرضهی کالاهای(آثار) هنرهای تجسمی در ایران، حال حاضر ساختار عرضه را تخصصا در گالریهای خصوصی، مورد مطالعه قرار دهد. نتیجهگیری مقاله، اشاره به این مهم دارد که، گالریهای خصوصی، بازار کالاهای هنرهای تجسمی را هدفمند و جهتمند ساخته و بالتبع فرآیند تولید و نوعیت آفرینش هنرمندان را، متاثر میسازد و درنهایت میتوان بیان داشت که اکنون در بازارهنرهای تجسمی ایران، گالریهای خصوصی، علاوه بر تعیین خطمشی تولید، در تعیّن حرفهای هنرمندان برجسته و البته بدنهی آماتور و متوسط بازار هنر، تبدیل به پارادایمی راهبردی در توسعهی اقتصاد هنرهای تجسمی ایران، شده است.
خلاصه ماشینی:
مطلوببودن آثار خریداری شده برای موزه علاوه بر سرمایهگذاری بر روی آثاری که روزی بازار را به تسخیر خود در خواهند آورد، سبب اعتبار فرهنگی و هنری یک کشور نیز میگردد.
«قشر مرفه جامعه که همچون دورهی حمایت خصوصی از هنرها، تملک آثار هنری بزرگ را نشانهی برتری خود از سایر اقشار جامعه میبیند و آن قدر هم دارایی دارد که برای هنر خرج کند و خللی در زندگیاش وارد نشود، تبدیل میشود به مخاطب خاص هنر؛ مخاطبی که اگر خود زیبایی یک اثر را درک نمیکند، ولی به گفتههای منتقدان بزرگ هنر، موزهداران و نگارخانهداران و همچنین به تاریخ که نامهایی از هنرمندان را ماندگار کرده است، اعتماد میکند و با پرداخت هزینههای سرسامآور چند میلیون دلاری زیباییهای هنری را از آن خود کرده و پایگاه اجتماعی خود را در برابر دیگران ارتقاء میبخشد»(راودراد، 1384: 58).
بعد از روی کار آمدن دولت اصلاحات و نگرش جدید مدیریتی در هنر، شاهد بهوجود آمدن خیل عظیمی از مجموعهداران هنری بودهایم، این افراد در چند سطح دیده میشدند، عدهای که با هزینههای هنگفت دست به خرید آثار گرانقیمت از هنرمندان شهیر میزدند، و عدهای که خصوصا در چند سال گذشته به شکل حقوقی و در قالب بانکها و موسسات پولی و غیره اقدام به خرید آثار برای گنجینهها و موزههای خود بودند، و در این میان افراد علاقمند نیز دیده میشود که با آثاری ارزانقیمت را از هنرمندان جوان خریده و در مجموعههای خود نگهداری میکنند.
با این وجود میتوان برنامههای مدونی برای کاربردی کردن اقتصاد هنرهای تجسمی تدارک دید تا هنرمندان با فراغبال بیشتری به آفرینش آثار خود بپردازند.