خلاصه ماشینی:
"دموکراتیک کردن روند آزادسازی: مشارکت کارگران،سیاست تعدیل و توسعه نوشتهء دکتر آصف بیات استاد دانشگاه آمریکائی قاهره ترجمهء علیرضا طیب مقدمه دموکراسی صنعتی با مشارکت کارگران در تصمیمات مربوط به جنبههای مختلف محل کارشان،نمایانگر یکی از مهمترین خواستهها و دستاوردهای جنبشهای کارگری در بسیاری از کشورهاست.
در واقع برخی اتحادیههای کارگری(عمدتا در آفریقا)وجود دارند که ظاهرا مشارکت کارگران را محور استراتژی دگرگونی اجتماعی خود قرار دادهاند و امیدوارند با همکاری و پشتیبانی کارفرمایان و دولت به این هدف دست یابند.
از این گذشته،با رشد رقابتهای سیاسی در بسیاری از کشورهای در حال توسعه،گروههایی مانند دستفروشها میتوانند از نیاز احزاب سیاسی مختلف بهویژه گروههای حاکم به جلب حمایت رأیدهندگان برای چانهزنی بر سر حقوق اتحادیهای و بهبود شرایط کار خود بهرهبرداری کنند.
اما جدا از این تأثیر بلا واسطه،روشهای مشارکتی به آزمان گسترش دموکراسی در کشورهای در حال توسعه کمکهای پایداری میکند،چرا که باید به گسترش دموکراسی نه صرفا به عنوان مجموعهای از تغییرات در قوانین و نهادها-احزاب سیاسی، انتخابات و رقابت آزاد-بلکه به عنوان فرآیندی به مراتب پیچیدهتر از برنامههای آزادسازی سیاسی مورد نظر بانک جهانی و صندوق بین المللی پول نگریست.
همانگونه که جکجونز (Jack Jones) یکی از رهبران برجستهء اتحادیهء کارگری انگلیس در نطق خود در کنفرانس حزب کارگر این کشور در 1960 اعلام کرد«ما در این کشور افتخار میکنیم که در جامعهای دموکراتیک به سر میبریم اما هر کشوری اگر دموکراسی سیاسیاش به علت اقتدارگرایی صنعتی مخدوش شده باشد به دموکراسی کامل دست نیافته است.
8. نتیجهگیری ضمن پذیرش این فرض که مشارکت کارگران به عنوان وسیلهای برای اصلاح اثرات سیاست تعدیل و نیز تعمیق گسترش دموکراسی به خودی خود چیز خوبی است،باید آگاه باشیم که نمیتوان بدون مبارزه به سادگی به آن دستیافت."