خلاصة:
خاموشی انتخابی یکی از اختلالهای اولیه کودکی میباشد که نشانهی بارز آن عدم وجود گفتار در شرایط خاص اجتماعی است.این اختلال بسیار نادر بوده و علل ایجادکننده آن نامشخص است.این کودکان که بیشتر به عنوان کودکان خجالتی و خوددار معرفی میشوند در خانه و خانواده از لحاظ گفتاری مشکلی نداشته ولی در خارج از خانه دچار خاموشی کلامی میشوند.از بین روشهای درمانی،اصول رفتاردرمانی مانند،تقویت کنندهی منفی و شکلدهی بیشترین کاربرد را در درمان این اختلال به عهده دارند.در سالهای اخیر بیشترین تلاشها در راستای شناخت بیشتر بیماری و علل و طبقه- بندی آن صورت گرفته است.
ملخص الجهاز:
"برای تشخیص این اختلال دستکم باید یک ماه از ورود کودک به مدرسه گذشته باشد و نباید تشخیص به یک ماه نخست ورود به مدرسه محدود شده باشد زیرا در این زمان بسیاری از کودکان ممکن است در صحبتکردن اکراه3 داشته باشند.
DSM تأکید میکند ناتوانی صحبت کردن نباید مربوط به کمبود اطلاعات زبانی و یا عدم راحتی در موقعیتهای اجتماعی باشد زیرا در این صورت خاموشی انتخابی تشخیص داده نمیشود.
خاموشی انتخابی معمولا پیش از 5 سالگی آغاز میشود و تقریبا تشخیص اختلال از زمانی است که کودک وارد مدرسه میشود زیرا این کودکان در خانه صحبت میکنند و مشکل آنها اغلب در ورود به مدرسه بروز میکند(استون41و همکاران،2002).
مطالعات اخیر نشان میدهند که خاموشی انتخابی ممکن است همراه آسیبهای زبانی به شدت ظریف باشد بنابراین،وقتی از کودک دارای خاموشی انتخابی و یا کودکی که دچار ترس بیمارگونهی اجتماعی است تقاضا میشود که داستانی را تعریف کند، داستان او بسیار کوتاه و خلاصه خواهد بود(املنس81و همکاران،3002)و مشکلات بیشتری در تشخیص صداهای گفتاری و یا تنظیم تصاویر با کلمات گفتهشده خواهد داشت(کانینگ هام91و همکاران،4002).
به علاوه،مطالعهای در محدوده- ی جغرافیایی بزرگ از«فلووکسامین»84به عنوان درمانی برای کودکان دارای اختلال اضطراب،هراس اجتماعی، اضطراب فراگیر و درمان کودکان خاموشی انتخابی یاد میکند و اینکه چطور این دارو توانست در درمان این اختلالات مؤثر واقع شود(بلاک و یوهد05،4991).
باوجوداین، مهمترین مسأله تمرکز هرچه بیشتر بر رشد روشهای بهتر ارزیابی و طبقهبندی کودکان دچار خاموشی زودهنگام زمانی است که نشانههای خاموشی انتخابی خود را نشان میدهند،یعنی با نخستین نشانههای اختلال، درمان و مداخله آغاز شود."