خلاصة:
این پژوهش ، آزمایشی کنترل شده با گروه بندی تصادفی و پنهان و ارزیاب های مستقل بود. شرکت کنندگان شامل 23 نوجوان دارای نشانگان داون (17 پسر، 6 دختر، میانگین سن 6/1+5/15 سال) که به طور تصادفی در دو گروه آزمون(11=n) و گروه کنترل(12=n) قرار گرفتند. برنامه تمرینات مقاومتی پیشرونده، از 6 تمرین با وزنه تشکیل شده بود، که 2 بار در هفته و برای مدت 10 هفته انجام شد. شرکت کنندگان 3 ست(دوره) با 12 تکرار از هر تمرین را انجام می دادند و یا تا زمانی که آنها به خستگی می رسیدند. گروه کنترل هم فعالیت های عادی خود را انجام می دادند . نتایج اندازه گیری نشان داد در ابتدا و بلافاصله بعد از پژوهش، قدرت عضلانی(یک تکرار بیشینه)، زمان آزمون پله و تکلیف چیدن قفسه ها (GST) اندازه گیری شد. یافته های پژوهش نشان داد به میزان نتیجه می توان گفت قدرت عضلانی اندام های تحتانی گروه آزمون در مقایسه با گروه کنترل بهبود یافته بود. اما هیچ تفاوت معناداری بین گروه ها از نظر قدرت عضلانی اندام های فوقانی یا عملکرد جسمی وجود نداشت. تمرینات مقاومتی پیشرونده، ورزشی ایمن و قابل اجرا است که می تواند قدرت عضلانی اندام های تحتانی را در نوجوانان دارای نشانگان داون بهبود ببخشد
ملخص الجهاز:
"نتایج امتیاز اختلاف درون گروهی اختلاف بین گروهی ابتدا(هفته0) پس از مداخله(هفته10) هفته 10 منهای هفته 0 هفته 10 منهای هفته 0 ٭ گروه آزمایش گروه کنترل گروه آزمایش گروه کنترل گروه آزمایش گروه کنترل گروهآزمایش-گروهکنترل پرس سینه 1RM (کیلوگرم) (18)44 (9)40 (24)55 (12)44 (15)11 (8)5 (17 تا 3-)8 پرس پا 1RM (کیلوگرم) (46)87 (44)89 (50)132 (43)97 (31)45 (17)8 (58 تا 15)36 آزمون زمان بالا و پایین رفتن از پله ها (ثانیه) (8)18 (9)20 (6)15 (18)22 (4)3- (17)3 (5 تا 17-)6- تکلیف چیدن قفسهها(ثانیه) (38)80 (38)88 (31)74 (48)87 (17)6- (25)1- (13 تا 25-)6- ٭ = با استفاده از تحلیل کوواریانس(آنکووا ANCOVA) با اندازهگیری پایهی هریک از متغیرهای استفاده شده به عنوان کوواریانس بحث و نتیجهگیری: این یک یافتهی مهم است، که برخی افراد دارای معلولیت ذهنی و مراقبان آنها نگران شرکت در فعالیتهای ورزشی هستند و معتقدند که آنها نباید درگیر فعالیتهای ورزشی شوند (هلر 1 و همکاران، 2004)."