Abstract:
مصدر یکی از عناصر تشکیل دهنده واژگان زبان شکل بنیادین فعل در زبانهای
مختلف است.از آن جا که این فرم کلمه در ساختاری نحوی، در گفتار و نوشتار، دیده
میشود، لذا پرداختن به آن از جنبه های ساختاری واژگانی، ویژگیهای دستوری، و
خصوصیات نحوی جالب توجه مینماید.این تحقیق به بررسی ویژگیهای دستوری-نحوی مصدر
زبان روسی و مقایسه آن با زبان فارسی و یافتن وجوه تشابه و تفاوت آنها پرداخته
است.بررسیهای انجام دشده نشان میدهد که، با توجه به ویژگیهای نحوی مصدر روسی،
باید آن را جزء گروه فعلی دانست؛در حالی که خصوصیات نحوی مصدر در زبان فارسی شبیه
اسم است و باید آن را جزء گروه اسمی دانست.
Machine summary:
"به عنوان مثال، ویژگیهای دستوری مصدر(مطالعه کردن)به این ترتیب بیان میشود که مصدر فوق(غیر مطلق)و(معلوم) است و(هدایت نحوی)مصدر فوق میتواند اسم و وابستههای آن را، با توجه به پیام جمله، در حالتهای نحوی مفعول صریح(چه چیزی را؟)، متمم(راجع به چه چیزی؟)، (راجع به چه کسی؟)، (برای چه کسی؟)، نقش قیدی(در کجاأ)، و...
) در جمله فوق چنانچه فعل ربطی است را حذف کنیم جمله ناقص میشود و این به سبب آن است که مصدر فارسی نمیتواند مستقلا در ساختارهای نحوی در نقش خبر به کار رود.
در جملههای وجه التزامی، در زبان فارسی، مصدر در نقش خبر به کار نمیرود بلکه فعل در این گونه جملهها صرف میشود.
نتیجهگیری بنابر این، از آنجا که مصدر زبان روسی(همانند فعل)ویژگیهای دستوری هدایت نحوی، نوع یا گونه، و وجه را دارد، همچنین در جملههای التزامی، امری، شرطی، و خبری به صورت مستقل یا وابسته در نقش خبر(نقش فعل)به کار برده میشود، لذا مصدر روسی را باید فعل بنامیم.
این در صورتی است که مصدر فارسی، اگر چه ویژگی بالقوه هدایت نحوی را دارد و از لحاظ ساختاری و معنای لغوی میتوان آن را شکل اولیه فعل دانست، اما از آن جا که مصدر فارسی نمیتواند مستقلا در نقش خبر جمله(در جای فعل)به کار رود و، از آن گذشته، مانند اسم، به راحتی با حروف اضافه ترکیب میشود و در نقشهای فاعل، مفعول، و مضافالیه(که همان نقش اسم است)به کار برده میشود، لذا باید آن را به گروه اسمی منسوب کنیم."