چکیده:
این پژوهش که با روش توصیفی و تحلیلی انجام شده، در پی آن است که بین روایاتی که سیاحت را نکوهش کردهاند، با گردشگری حلال جمع کند. از این پژوهش برمیآید که اسلام برای سیاحت به معنای گردشگری اهدافی در نظر گرفته است. مواردی همچون «سفر»، «سیر»، «نفر»، «هجرت» و مانند اینها زیرمجموعه سیاحت قرار میگیرند. اسلام، سیاحتی را که موجب بریدن از جامعه، سخنچینی، افساد بین دیگران و مانند اینها میشود، نمیپذیرد. کلمه «سیاحت» در طول زمان تغییرات زیادی یافته است. روایاتی که سیاحت را نکوهش کردهاند، گردشگری حلال را نفی نمیکنند، زیرا این نوع روایات، بر «سیاحت» به معنای مذموم آن، یعنی رهبانیت و انزوای متحرک، سیاحت با هدفی غیر شرعی همچون افساد بین دیگران، سخنچینی و ... دلالت دارند، اما سیاحت خوب (گردشگری حلال)، موجب پایداری زندگی اجتماعی، استحکام نهاد خانواده، نشاط علمی، کسب تجارب مفید و مانند آن میشود. از همین رو در بحث نماز و روزه مسافر و دیگر تکالیف مشابه، احکام متفاوتی برای گردشگری حلال و حرام بیان شده است.
This research, which has been conducted using descriptive and analytical method, seeks to gather halal tourism among the narrations that have denounced tourism, and it can be found that Islam has set goals for tourism. Things like "travel," "journey," "person," "hijra," and so on are subset of tourism. Hadiths that have denounced travel do not negate halal tourism, because these kinds of hadiths speak of "tourism" in its represumed sense, i.e. monasticism and mobile isolation, safari with a non-religious purpose, such as deceiveness among others. Chinese and the like signify, but good tourism (halal tourism) leads to the sustainability of social life, strengthening the family institution, scientific vitality, gaining useful experiences and the like, so in the discussion of prayer and fasting traveler and the like, different rulings for halal and haram tourism are expressed.