خلاصه ماشینی:
"محقق خوانساری, با نقد دیدگاه کسانی که در نیت, قصد واجب, یا مستحب را واجب دانسته اند, این قصد را در وضو و نماز واجب نمی داند و بر دیدگاه خود به دلیلهایی چون: اصل براءت از قید زاید و صدق انجام فرمان خداوند بدون آن, تمسک کرده است: (… لنا الاصل البرأة وصدق الامتثال مع عدم المخرج عن الاصل کما سیظهر من جواب دلیل المخالفین ویؤیده ایضا بامرهم علیهم السلام بالواجبات والمندوبات بطریق واحد من غیر تعرض للوجوب او الندب ولو کان قصد الوجوب او الندب شرط لما کان کذلک….
خوانساری, سخن سید جمال الدین بن طاووس را در البشری, نقل می کند که نوشته است: به حدیث متواتر یا آحادی که رفع حدث یا استباحه برای نماز شرط دانسته باشد, دست نیافتیم, ولی از روی یقین این را می دانیم که در نیت وضو, قربت شرط است و اگر این را هم از روی یقین نمی دانستیم, آن را از باب سکوت دربرابر آنچه خداوند از آن ساکت شده, یادآور نمی شدیم.
به جز فقیهانی که نام آنان برده شد, بسیاری از فقیهان دیگر, نیت به معنای داعی نفسانی را اختیار کرده اند, از جمله: محقق سبزواری73, شیخ یوسف بحرانی74, وحید بهبهانی75, میرزا ابوالقاسم قمی76, سید علی طباطبایی77, ملا احمد نراقی78, شیخ محمد حسن نجفی79, شیخ انصاری80, میرزا حسن شیرازی81, آقا ضیاءالدین عراقی82, سید محمد صدر83 و… باری, در باب نیت, محورهای بسیار برای بحث وجود دارد, مانند: فرقهای نیت به معنای داعی نفسانی و اخطار قلبی, آثار و پیامدهای مثبت نیت به معنای داعی, اثری که این برداشت بر مباحث فقه به جا نهاده و…."