خلاصه ماشینی:
"و استناد به صحیحه یونس بن عبدالرحمن39 و مرسله محمد بن جمهور40, بی اشکال نیست; چه این که روایت اخیر سند ضعیفی دارد و در روایت نخست, چنانچه عبارت: (والاربیان ضرب من السمک) از معصوم(ع), از راوی باشد, استدلال به آن پذیرفته نیست; زیرا امروزه امری ثابت و روشن است که (میگوها) از گونه ماهیان به شمار نمی آیند; بلکه از گروه بند پایان و سخت پوستان بشمارند و اگر در فرضی نادرست, میگوها را از گونه ماهیان به شمار آوریم, بسی روشن است که بدن میگوها بدون پولک (فلس) است و تنها در صورتی می توان به این صحیحه استناد کرد و آن را برای حلال بودن میگوها دلیل آورد که عبارت: (والاربیان ضرب من السمک) از راوی دانسته شود که در این صورت, بی گمان این روایت خود تأیید کننده و گواه روایی خوردن حیوانات آبزی (هر چند در خصوص پاره ای از آبزیان) خواهد بود.
افزون بر این, اختلاف موجود بین فقیهان, خود گواهی آشکار بر باطل بودن ادعای روشن و خدشه ناپذیر بودن مسأله است; زیرا هنگامی مسأله ای از بایسته ها و مقوله های بسیار روشن و خدشه ناپذیر شمرده می شود که همه مسلمانان و یا همه افراد یک مذهب در آن مسأله به طور کامل اتفاق داشته باشند48 و حال آن که در این مسأله با وجود اختلاف و دو دلی شماری از بزرگ ترین فقیهان, همچون: قاضی ابن براج, محقق حلی, شهید ثانی, مقدس اردبیلی و… چگونه می توان چنین ادعایی را ارائه کرد؟ روایات: برای ثابت کردن حلال بودن ماهیان پولک دار و حرام بودن ماهیان بدون پولک, به روایات زیادی استناد شده است, از جمله: * صحیحه محمد بن مسلم: (اقرأنی ابو جعفر ـ علیه السلام ـ شیئا من کتاب علی, علیه السلام, فاذا فیه انها کم عن الجری والزمیر والمارماهی والطافی والطحال, قال: قلت له: رحمک الله انا نؤتی بسمک لیس له قشر؟ فقال: کل ما له قشر من السمک ومالیس له قشر فلا تأکله."